Teorie osobowości w psychologii: Karen Horney

Karen Horney była jedną z najsłynniejszych psychoanalityków swojego eposu. Urodzona w Niemczech w 1885 roku uważana jest za jedną z przedstawicielek ruchu neofreudowskiego. Definiuje się to poprzez kwestionowanie początkowej psychoanalizy przy jednoczesnym zachowaniu podstaw psychologii dynamicznej. Horney znana jest również z bycia aktywistką, walczyła o prawa kobiet ze swojej dziedziny wiedzy, rozwijając teorię psychologiczną dostosowaną do kobiet.

Jeśli chcesz dowiedzieć się więcej o życiu i pracy pioniera w Teorie osobowości w psychologii: Karen Horney, Zapraszamy do dalszej lektury tego artykułu Psychology-Online.

Indeks

1. Biografia Karen Horney: Wczesne lata
2. Karen Horney: biografia jej dorosłości
3. Teoria osobowości Karen Horney
4. 10 neurotycznych potrzeb według Horney
5. Karen Horney: Teoria i rozwój
6. Teoria jaźni
7. Dyskusja na temat teorii osobowości Karen Horney
8. Krytyka i ograniczenia teorii Horneya
9. Karen Horney: Książki

Karen Horney urodziła się 16 września 1885 roku jako córka Clotilde i Brendta Wackelsów Danielsonów. Jego ojciec był kapitanem marynarki wojennej i był bardzo religijnym i autorytarnym człowiekiem. Jego dzieci nazywały go „rzucającym Biblię”, ponieważ według Horneya naprawdę to robił. Jego matka, nazywana Sonni, była zupełnie inną osobą. Była drugą żoną Berndta, młodszą o 19 lat i znacznie bardziej miejską. Karen miała również starszego brata o imieniu Berndt, o którego bardzo się troszczyła, a także 4 inne starsze rodzeństwo z pierwszego małżeństwa jej ojca.

Dzieciństwo Karen Horney wydaje się być pełne sprzeczności: na przykład Karen opisuje swojego ojca jako podmiot dyscyplinarny, który wolał swojego brata Berndta od innych, z drugiej strony podobno przywiózł Karen wiele prezentów z na całym świecie, a nawet zabrał go na trzy zagraniczne rejsy, co było dość trudne dla kapitana w tych… czas. Jednak czuła brak czułości ze strony ojca, co spowodowało, że skłoniła się szczególnie przed matką, obracając, jak sama powiedziała, „swoją małą owieczkę”.

W wieku 9 lat zmieniła podejście do życia, stając się ambitna, a nawet buntownicza. Powiedziała sobie: „Jeśli nie potrafię być ładna, zdecyduję się być mądra”. Również na tym etapie Karen poczuła dziwny pociąg do własnego brata. Zawstydzony jej oczekiwaniami wobec niego, jak każdy mógł sobie wyobrazić od nastoletniego chłopca, odepchnął ją od siebie. Ta sytuacja doprowadziła go do tego, co miało być jego pierwszym spotkaniem z depresją, problemem, który nie opuści go do końca życia.

We wczesnej dorosłości nastąpiło kilka lat stresu. W 1904 roku jego matka rozwiodła się z rodzicami, zostawiając go z Karen i młodym Berndtem. W 1906 wstąpił do szkoły medycznej wbrew woli rodziców, a właściwie wbrew opinii ówczesnego uprzejmego społeczeństwa. Tam poznała studenta prawa Oscara Horneya, którego poślubiła w 1909 roku. Rok później Karen urodziła Brigitte, pierwszą z jej trzech córek. W 1911 zmarła jej matka Sonni, co spowodowało znaczny stres u Karen, co doprowadziło do jej psychoanalizy.

Tak jak Zygmunt Freud Domyśliłbym się, że Karen wyszła za mąż za mężczyznę nie różniącego się od jej ojca: Oscar był tak samo autorytarny, jak kapitan wobec swoich dzieci. Horney zdała sobie sprawę, że nie tylko nie interweniowała, ale nawet rozumiała, że ​​ta atmosfera jest dobra dla jej dzieci i że zaszczepi w nich pragnienie niezależności. Dopiero wiele lat później dzięki introspekcji zmienił swoją wizję rodzicielstwa.

W 1923 roku biznes Oscara upadł. Oscar następnie zachorował na zapalenie opon mózgowych, stając się zrujnowanym, przestępcą i kłótliwym człowiekiem. W tym samym roku brat Karen umiera w wieku 40 lat w wyniku infekcji płuc. Karen pogrążyła się w wielkiej depresji, aż do wypłynięcia na morze na wakacjach z myślą o samobójstwie.

Karen i jej córki wyprowadziły się z domu Oscara w 1926 roku, a cztery lata później wyemigrowały do ​​Stanów Zjednoczonych. Osiedlili się na Brooklynie. Co dziwne, w tych dniach w latach 30. Brooklyn był intelektualną stolicą świata, głównie dzięki wpływowi żydowskich uchodźców z Niemiec. To tutaj zaprzyjaźnił się z intelektualistami rangi Erich fromm i Harry Stack Sullivan, mający sporadyczne relacje z tym ostatnim. I to właśnie tutaj rozwijał swój teorie osobowości nerwicy, na podstawie jego doświadczenia jako psychoterapeuty.

Kontynuował uczęszczanie, nauczanie i pisanie aż do swojej śmierci w 1952 roku.

Teorie osobowości w psychologii Karen Horney są prawdopodobnie najlepsze teorie o nerwicach co mamy.

Przede wszystkim zaproponował zupełnie inne spojrzenie na rozumienie nerwicy, traktując ją jako coś znacznie bardziej ciągłego w normalnym życiu niż poprzedni teoretycy. W szczególności rozumiał nerwicę jako próbę uczynienia życia bardziej znośnym, jako formę „kontrola i adaptacja interpersonalna". To byłoby oczywiście to, do czego odnosimy się w naszym codziennym życiu, tyle że wygląda na to, że większość z nas ma się dobrze, a neurotycy wydają się dalej tonąć szybko.

W swoim doświadczeniu klinicznym wyróżnił 10 konkretnych wzorców potrzeb nerwicowych, które opierają się na rzeczach, których wszyscy potrzebujemy, ale które zostały na różne sposoby zniekształcone przez trudności życia niektórych ludzi.

Teoria nerwicy: psychoanaliza Karen Horney

Weźmy za przykład pierwszą potrzebę; potrzeba uczucia i aprobaty: Wszyscy potrzebujemy uczucia, więc co sprawia, że ​​ta potrzeba jest neurotyczna? Po pierwsze, potrzeba: nierealny, irracjonalny, niewybredny. Na przykład wszyscy potrzebujemy uczucia, ale nie oczekujemy go od każdego, kogo spotykamy. Nie oczekujemy dużej dawki uczucia nawet od naszych najlepszych przyjaciół i związków. Nie oczekujemy, że nasi partnerzy będą nas okazywać przez cały czas, w każdych okolicznościach. Nie oczekujemy wielkich przejawów miłości, gdy nasi partnerzy wypełniają np. formularze wpłat do Skarbu Państwa. I mamy świadomość, że wiele razy w naszym życiu będziemy musieli być samowystarczalni.

Po drugie, potrzeba nerwicowa jest znacznie bardziej intensywna i spowoduje duży niepokój, jeśli jej żądanie nie zostanie zaspokojone lub nawet jeśli zostanie odebrane, że nie zostanie zaspokojone w przyszłości. Dlatego właśnie to prowadzi go do posiadania tej nierzeczywistej natury. Uczucie, aby kontynuować ten sam przykład, musi być wyraźnie wyrażane przez cały czas, w każdych okolicznościach, przez wszystkich ludzi, w przeciwnym razie pojawi się panika. Neurotyk uczynił z konieczności centralną część swojej egzystencji.

Zgodnie z teorią osobowości w psychologii Karen Horney, potrzeby nerwicowe są następujące:

• Neurotyczna potrzeba czułości i aprobaty: Bezkrytyczna potrzeba zadowalania innych i bycia przez nich kochanym.
• Partner neurotyczny potrzebuje: kogoś, kto przejmuje stery naszego życia. Ta potrzeba obejmuje ideę, że miłość rozwiąże wszystkie nasze problemy. Jeszcze raz wszyscy chcielibyśmy mieć partnera, z którym moglibyśmy dzielić nasze życie, ale neurotyk idzie o krok lub dwa dalej.
• Neurotyk musi ograniczać życie od jednego do bardzo wąskich granic, od braku wymagań, po zadowalanie się bardzo małą ilością. Nawet ta postawa ma swój normalny odpowiednik. Kto nie odczuwał potrzeby upraszczania życia, gdy staje się ono bardzo stresujące; wstąpić do zakonu; zniknąć z rutyny; czy wrócić do łona matki?
• Neurotyczna potrzeba mocy: kontroli nad innymi, wszechmocy. Wszyscy szukamy władzy, ale neurotyczne rozpacze, by ją osiągnąć. Jest to opanowanie własnego czynu, któremu zwykle towarzyszy odrzucenie słabości i silna wiara we własne racjonalne moce.
• Nerwowa potrzeba wybuchu: innym i jak najlepiej z nich korzystać. W zwykłym człowieku moglibyśmy to rozumieć jako potrzebę wywierania wpływu, wywierania wpływu, bycia wysłuchanym. U neurotyka staje się to manipulacją i wiarą, że inni są po to, aby ich użyć. Możesz także zrozumieć ideę strachu przed byciem manipulowanym przez innych, przed byciem głupim. Być może zauważyłeś tych ludzi, którzy kochają praktyczne żarty, ale nie mogą tego znieść, kiedy są obiektem takich żartów, prawda?
• Neurotyczna potrzeba uznania lub prestiżu społecznego: Jesteśmy istotami zarówno społecznymi, jak i seksualnymi i lubimy być doceniani przez innych. Ale ci ludzie są zbyt zaniepokojeni wyglądem i popularnością. Obawiają się, że zostaną zignorowani, zwyczajni, niefajni i „nie na miejscu”.
• Potrzeba osobistego podziwu: Wszyscy musimy być podziwiani za nasze cechy zarówno wewnętrzne, jak i zewnętrzne. Musimy czuć się ważni i cenieni. Ale niektórzy ludzie są bardziej zdesperowani i muszą przypominać nam o jego znaczeniu („nikt nie rozpoznaje geniuszy”; „Jestem prawdziwym architektem za kulisami, wiesz” i tak dalej. Jego strach koncentruje się na byciu nikim, nieważnym i bezsensownym w jego działaniach.
• Neurotyczna potrzeba osobistych osiągnięć: Po raz kolejny powiemy, że nie ma nic złego w dążeniu do osiągnięć, daleko mu do tego. Ale niektórzy ludzie mają na tym punkcie obsesję. Muszą być we wszystkim numer jeden, a ponieważ jest to oczywiście bardzo trudne zadanie, widzimy, jak ci ludzie nieustannie dewaluują to, na czym nie mogą być pierwsi. Jeśli na przykład są dobrymi biegaczami, rzucanie dyskiem i podnoszenie ciężarów to „sporty drugorzędne”. Jeśli twoja siła jest akademicka, zdolności fizyczne nie są ważne i tak dalej.
• Neurotyczna potrzeba samodzielności i niezależności: Wszyscy musimy pielęgnować pewną autonomię, ale niektórzy ludzie uważają, że nigdy nie powinni nikogo potrzebować. Mają tendencję do odrzucania pomocy i często niechętnie angażują się w związek pełen miłości.
• Potrzeba perfekcji i nie do zdobycia: Wiele razy, aby być coraz lepszym w swoim życiu, mamy impuls, który w rzeczywistości może być neurotyczne rozważania, ale niektórzy ludzie ciągle udają, że są doskonali i boją się zawieść. Nie opierają się „przyłapaniu” na pomyłce i dlatego muszą cały czas kontrolować.

Gdy Horney zrewidował swoje koncepcje, zaczął zdawać sobie sprawę, że jego rodzaje nerwicowych potrzeb można podzielić na trzy szerokie: strategie adaptacyjne:

• Spełnienie (zgodność), która obejmuje potrzeby 1, 2 i 3.
• Agresja, w tym potrzeby od 4 do 8.
• Odosobnienie, w tym potrzeby 9, 10 i 3. To ostatnie zostało dodane, ponieważ jest kluczowe dla osiągnięcia iluzji niezależności i całkowitej doskonałości.

W swoich pismach autorka użyła innych zwrotów na odniesienie do tych trzech strategii. Oprócz posłuszeństwa nazwał to strategią dążenia i tzw. samowycofywania się. Musimy tylko zatrzymać się na chwilę, aby zobaczyć, że te frazy są bardzo podobne w treści do flegmatycznej osobowości lub podejścia Adlera do uczenia się.

Drugi punkt (Agresja) określano również jako ruch przeciw lub jako rozwiązanie ekspansywne. Odpowiadałoby to temu samemu, co Adler opisał swoim dominującym typem lub tak zwaną gniewną osobowością.

I wreszcie, oprócz dystansowania się, trzecią potrzebę nazwano także as odejdź od rozwiązania lub rezygnacja. Jest bardzo podobny do typ unikający adler lub osobowość melancholijna.

Prawdą jest, że niektórzy ludzie, którzy padli ofiarą nadużycia i zaniedbania w dzieciństwie cierpią na nerwicę w dorosłym życiu. To, o czym prawie zawsze zapominamy, to to, że większość nie. Jeśli masz agresywnego ojca lub matkę schizofrenię, lub byłeś wykorzystany seksualnie przez wujka, nadal możesz mieć inni członkowie rodziny, którzy bardzo cię kochali, bardzo się o ciebie troszczyli i pracowali, aby chronić cię przed potencjalnymi innymi szkoda; i mogłeś dorosnąć zdrowy i szczęśliwy jako dorosły. Tym bardziej prawdą jest, że większość dorosłych neurotyków w rzeczywistości nie cierpi z powodu wykorzystywania lub odrzucania dzieci, dlatego Powstaje pytanie: jeśli przyczyną nerwic jest odrzucenie lub maltretowanie dziecka, to co to jest? produkuje?.

Odpowiedzią Horneya jest wezwanie ojcowska obojętność lub jak go nazwała „podstawowe zło” lub brak ciepła i uczucia w dzieciństwie. Wiedz, że nawet sporadyczne klapsy lub kontakty seksualne w dzieciństwie można przezwyciężyć, o ile dziecko czuje się akceptowane i kochane.

Kluczem do zrozumienia obojętności rodzicielskiej jest to, że stanowi ona formę postrzegania dziecka, a nie intencji rodziców. Tutaj dobrze by było pamiętać, że ”Droga do piekła jest pełna dobrych intencji". Rodzic mający dobre intencje może z łatwością przekazać swoim dzieciom obojętną komunikację, zadając pytania takie jak:

• Pierwszeństwo jednego dziecka nad drugim
• Odmowa dotrzymania obietnic
• Zmienianie lub utrudnianie relacji z przyjaciółmi Twoich dzieci
• Wyśmiewanie pomysłów dzieci

Zauważ, że wielu rodziców, nawet dobrych rodziców, robi to z powodu presji, w której się znajdują. Inni robią to, ponieważ sami są neurotyczni i przedkładają swoje potrzeby ponad potrzeby swoich dzieci.

Horney zauważył, że dzieci nie reagują biernością i słabością na rodzicielską obojętność, jak sądzimy, ale raczej gniewem, co autor opisuje jako podstawowa wrogość. Sfrustrowanie prowadzi do pierwszej reakcji w celu protestu przeciwko niesprawiedliwości.

Niektóre dzieci postrzegają tę wrogość jako skuteczną iz czasem staje się uogólnioną odpowiedzią na trudności życiowe. Innymi słowy; Rozwijają agresywny styl adaptacyjny, mówiąc do siebie: „Jeśli mam moc, nikt nie może mnie skrzywdzić”.

Jednak większość dzieci jest przesycona podstawowy niepokój, co prawie zawsze przekłada się na lęk przed porzuceniem i poczucie bezradności. W celu przetrwania podstawową wrogość można stłumić, a rodzice osiągną zwycięstwo. Jeśli taka postawa wydaje się działać najlepiej dla dziecka, stanie się preferowaną strategią adaptacyjną (zgodność). Mówią do siebie: „Jeśli sprawię, że mnie pokochasz, nie skrzywdzisz mnie”.

Niektóre dzieci stwierdzają, że ani agresja, ani uległość nie eliminują postrzeganej przez rodziców obojętności, więc rozwiązują problem, porzucając rodzinną walkę i wchodząc w siebie, zaniepokojeni nimi głównie. To trzecia strategia adaptacyjna. Mówią sobie: „Jeśli się wycofam, nic mi nie zaszkodzi”.

Horney miał jeszcze jeden sposób patrzenia na nerwice: w kategoriach obrazu samego siebie (o sobie). Dla Karen Horney, jaźń jest centrum bytu; jego potencjał. Gdyby ktoś był zdrowy, rozwinąłby precyzyjną koncepcję tego, kim jestem i dlatego mogę swobodnie wykorzystać ten potencjał (samorealizacja). Tego typu teorie można by uznać za wersję psychoanalizy Karen Horney.

Neurotyk ma inny pogląd na sprawy. Neurotyczne ja jest „podzielone” na idealne ja i pogardzanym sobą. Inni teoretycy mówią o jaźni „lustrzanej”, o której myślisz, że inni widzą. Jeśli rozejrzymy się (dokładnie lub nie) wierząc, że inni tobą gardzą, wtedy uwewnętrznimy to uczucie tak, jakby było to naprawdę nasze postrzeganie siebie sami. Z drugiej strony, jeśli w jakiś sposób zawodzimy, oznaczałoby to, że istnieją pewne ideały, którym się podporządkowujemy. Tworzymy idealne ja poza naszymi „możliwościami”. Musimy zrozumieć, że idealne ja nie jest celem pozytywnym; wręcz przeciwnie, jest nierealne i ostatecznie niemożliwe do osiągnięcia. Dlatego neurotycy balansują między nienawidzeniem siebie a udawaniem, że jest doskonały.

Horney nazwał tę bliską relację między ideałami a pogardzanymi ja jako „tyrania możliwości„a neurotyków”walcz o chwałę".

• Osoba uległy uważa, że ​​„powinno być słodkie, ofiarne i święte”.
• Osoba agresywny mówi „powinna być silna, rozpoznawalna i zwycięska”.
• Osoba zamknięty w sobie uważa, że ​​„powinna być niezależna, powściągliwa i doskonała”.

I podczas wahania między tymi dwoma niemożliwymi ja, neurotyk jest wyobcowany ze swojego własnego ja i wycofany z realizacji swoich prawdziwych potencjałów.

Na pierwszy rzut oka wydaje się, że Horney ukradł niektóre z najlepszych pomysłów Adlera. Jasne jest na przykład, że ich trzy strategie adaptacyjne są bardzo zbliżone do trzech typów Adlera. W rzeczywistości całkiem logiczne jest myślenie, że Karen była pod silnym wpływem Adlera, ale jeśli zbliżymy się do tego, w jaki sposób wyprowadziła swoje trzy strategie (a poprzez rozpadające się grupy potrzeb nerwicowych) widzimy, że po prostu doszedł do tych samych wniosków z innego podejścia. Nie ulega jednak wątpliwości, że zarówno Horney, jak i Adler (oraz Fromm i Sullivan) stanowią nieoficjalną szkołę psychiatrii. Nazywa się ich zwykle neofreudami, choć określenie to jest dość nieprecyzyjne. Niestety, innym powszechnym terminem jest termin psychologów społecznych, który choć trafny, jest jeszcze jednym terminem używanym do określenia obszaru badań.

Ważne jest, aby zauważyć, jak teoria Horneya podchodzi do teorii Adlera pod względem różnic między pragnienie perfekcji zdrowy i neurotyczny, a nawet, wyprzedzając nieco naszych poprawionych autorów, jak jego konceptualizacja przypomina konceptualizację Carla Rogersa. Wiele razy myślę, że gdy kilka osób proponuje podobne pomysły, to dobry znak, że osiągamy coś wartościowego.

Karen Horney miała kilka ciekawszych pomysłów, o których powinniśmy wspomnieć. Przede wszystkim skrytykowała freudowski pomysł zazdrości o penisa. Chociaż przyznał, że rzeczywiście zdarzało się to u niektórych neurotycznych kobiet, nie było to zjawisko uniwersalne. Zasugerował, że to, co wyglądało na zazdrość o penisa, było naprawdę uzasadnioną zazdrością o potęgę mężczyzn na tym świecie.

W rzeczywistości, powiedział, może istnieć męski odpowiednik zazdrości o penisa u mężczyzn, zazdrość łona, co oznacza zazdrość, która jest odczuwana przed kobiecą zdolnością do wychowywania dzieci. Być może stopień, w jakim wielu mężczyzn dąży do sukcesu i chce, aby ich nazwiska przetrwały po śmierci? jest to rekompensata za niemożność zniesienia części siebie poprzez noszenie, pielęgnowanie i wychowywanie dzieci.

Drugą ideą, która nie jest powszechnie akceptowana w środowisku psychologicznym, jest idea samoanaliza. Karen Horney napisała jeden z pierwszych podręczników samopomocy i zasugerowała, że ​​z małymi problemami neurotycznymi moglibyśmy być naszymi własnymi psychiatrami. Widzimy tutaj, jak ta idea może zagrozić kilku delikatnym ego, które kształtują ich życie jako terapeutów.

Zawsze zaskakujące są reakcje niektórych psychologów na ludzi takich jak Joyce Brothers, słynny felietonista psychologów (być może to stanowisko niektórych terapeuci, zwłaszcza na polu psychoanalitycznym, znajduje się we wczesnych stadiach modyfikacji ze względu na nowe otwarcie i elastyczność ortodoksyjnych i radykalnych punktów widzenia szkoły. N.T.).

Najwyraźniej, jeśli nie będziemy pracować z oficjalnym przewodnikiem, twoja praca zostanie zredukowana do bycia uważaną za „taniej psychologii”. (Z naszego stanowiska jest bardzo prawdopodobne, że wielu psychiatrów, obawiając się mniej naukowej psychoterapii, zdecyduje się trzymać psychiatria biologiczna, w której zjawiska psychologiczne nie mają innego miejsca niż przyczyna organiczna, trzymając się w ten sposób „nauki medyczny ”. N.T.).

najbardziej negatywny komentarz To, co mogę zrobić Karen Horney, to jego teoria ogranicza się do nerwicy. Oprócz zaniedbywania psychozy i innych problemów izoluje naprawdę zdrową osobę. Ponieważ jednak umieszcza neurotycznych i zdrowych ludzi w kontinuum, odwołuje się do neurotyka, który istnieje w każdym.

• Najlepsza książka Karen Horney to Nerwica i rozwój człowieka (1950).
• Napisał też bardziej „popularne” wersje, takie jak Neurotyczna osobowość naszych czasów (1937) i Nasze wewnętrzne konflikty (1945).
• Twoje pomysły i przemyślenia na temat terapii znajdziesz na Nowe sposoby w psychoanalizie (1939).
• Aby uzyskać dogłębne spojrzenie na początki psychologii feministycznej, przeczytaj Kobieca psychologia(1967).
• A żeby przeczytać o autoanalizie przeczytaj Samoanaliza (1942).

Ten artykuł ma jedynie charakter informacyjny, w Psychology-Online nie mamy możliwości postawienia diagnozy ani zalecenia leczenia. Zapraszamy do wizyty u psychologa w celu leczenia konkretnego przypadku.

Jeśli chcesz przeczytać więcej artykułów podobnych do Teorie osobowości w psychologii: Karen Horney, zalecamy wpisanie naszej kategorii Osobowość.