NIENAWIDZĘ MOICH RODZICÓW, co mogę zrobić?

Nie czujesz się dobrze, gdy jesteś z rodzicami? Myślisz, że oni cię nie rozumieją, czy ty ich nie rozumiesz? Czy czujesz, że nienawidzisz swoich rodziców i nie wiesz, co robić? Sposób, w jaki odnosimy się do naszych rodziców lub osób, które nas wychowały, ma fundamentalne znaczenie dla naszego zdrowia psychicznego, kiedy: Jest to skomplikowane lub negatywne, może prowadzić do powstania nierównowagi emocjonalnej, która wpływa na resztę naszego otoczenia i nasze and spinki do mankietów.

Jeśli tak czujesz nienawidzisz swoich rodziców i nie wiesz co robić toW tym artykule Psychology-Online powiemy Ci, jak radzić sobie z tą sytuacją, aby zdobyć więcej wiedzy na temat podstawowych powiązań i sprzyjać rozwojowi emocjonalnemu.

Indeks

1. Dlaczego nie mogę znieść rodziców
2. Co zrobić, jeśli nienawidzę rodziców?
3. Jak radzić sobie z toksycznymi rodzicami

Uczucie odrzucenia wobec naszych rodziców jest częstszym uczuciem niż nam się wydaje. Poczucie, że nasi rodzice nie są tacy, jacy „powinni być” lub że nie są tacy, jak byśmy chcieli, może wywołać uczucie

To uczucie jest niezależne od wieku, w którym jesteśmy, czyli kiedy jesteśmy nastolatki czy młodzi ludzie często odczuwają nienawiść do swoich rodziców, ponieważ na tym etapie rozwoju zaczynamy kształtować naszą tożsamość. W tym celu odrzucamy lub kwestionujemy poprzednią tożsamość, tożsamość dziecka, która zwykle idealizuje do dorosłych, którzy ją wychowują, wierząc, że są jak bogowie, że wszystko wiedzą i że nas kochają bezwarunkowo.

• Za pomocą przykładdziecko, które jest maltretowane przez jednego z rodziców, nie kwestionuje, dlaczego, kurczowo trzyma się idei winy i bierze odpowiedzialność, że zasługuje na to, że coś zrobił "źle". To przekonanie zaczyna się zmieniać około dziesiątego roku życia, kiedy rozwija się krytyczne myślenie.

Czym jest krytyczne myślenie?

Krytyczne myślenie rozumiemy jako każdego, kto polega na analizowaniu sytuacji poprzez obserwację, doświadczenie lub rozumowanie, prowadzi to do stworzenia Własne kryterium wiedzy, niezależnej od społecznie akceptowanych stwierdzeń.

Jak powiedzieliśmy, około dziesiątego roku życia dziecko zaczyna pozbywać się dziecięcej mentalności, przechodząc od niewinność myśli własnemu rozumowaniu, inicjując w ten sposób budowę mentalności, która ustąpi miejsca umysł dorosłych.

W tym czasie etap zadawania pytań jest powszechny, zwykle dzieci zaczynają zadawać pytania wszelkiego rodzaju io wszystko, co je otacza, w poszukiwaniu odpowiedzi i zrozumienia. Ten etap czasami komplikuje się dla niektórych dorosłych, ponieważ kwestionuje samych siebie.

• Za pomocą przykład, dość powszechna sytuacja ma miejsce, gdy ojciec lub matka są nałogowymi palaczami, ale edukują swoje dzieci z afirmacja „palenie jest złe” lub narzucenie „nie możesz palić”, gdy syn lub córka pytają, dlaczego palą, zwykle odpowiedź brzmi autorytarne lub oskarżające, po prostu ze względu na to, że dorosły czuje się kwestionowany i trudno mu zrozumieć ważny moment dziecka. Ten przykład, choć bardzo podstawowy, odzwierciedla relacje emocjonalne, jakie mogą zachodzić między rodzicami a dziećmi, gdzie władza jest zwykle narzucana, wywołując poczucie buntu, odrzucenia, a nawet nienawiści.

Kiedy jesteśmy dziećmi lub nastolatkami, trudno jest poradzić sobie z tego typu sytuacją, ponieważ nie mamy niezbędnych narzędzi aby stworzyć zrozumienie kontekstu, ale gdy dorośniemy i rozwiniemy nasze dorosłe umysły, możemy nad nimi pracować emocje, które pozostały zakorzenione i sprawić, że będziemy się komunikować nienawiść, wściekłość lub odrzucenie.

Kiedy żywimy negatywne uczucia do kogokolwiek, w tym przypadku do rodziców, zwykle bierze się to z fantazji skonstruowanej z naszego dziecięcego umysłu. Oznacza to, że mamy nieświadome wyobrażenie o tym, jaka powinna być ta osoba, gdy rzeczywistość nie jest odpowiada temu przekonaniu, które generuje dysonans poznawczy lub niezgodność, która generuje uczucia gniewu i / lub nienawidzę w kierunku osoba, która nie spełnia naszych oczekiwań.

Ale jak powiedzieliśmy, ten mentalny proces jest generowany przez dziecinny umysł, z umysłu dorosłego możemy przejąć kontrolę, na przykład zadając sobie następujące pytania:

Dlaczego nienawidzę matki lub ojca?

Określenie, skąd pochodzi to uczucie, pomoże ci zrozumieć, czego potrzebujesz, czyli jaka jest twoja fantazja z dzieciństwa na temat osoby, której nienawidzisz. Poza mocą nabrać dystansu „traumy” związanej z tym uczuciem.

Na przykład, jeśli jako dziecko porzuciła mnie moja matka, a jako dorosła żyję z nienawiścią do matki, część mnie trwa czepiając się dziecięcej mentalności „potrzebowania” mojej mamy, oznacza to, że sama nie pozwalam sobie dorosnąć i osiągnąć niezależność. W takim przypadku ćwiczenie by mi pomogło przyjąć inną perspektywę tej potrzeby. Zadając sobie pytanie, dlaczego nienawidzę swojej matki? Odpowiedź byłaby taka, ponieważ mnie opuścił, spróbuj iść dalej, zadając sobie następujące pytanie.

Co to sprawia, że ​​się czuję?

Kontynuując przykład: co sprawia, że ​​czujesz porzucenie? Odpowiedzi mogą być bardzo zróżnicowane i chociaż zagłębianie się w to, co czujemy, może być skomplikowane, a czasem bolesne, zdrowe jest zrozumienie siebie i umiejętność doświadczać różnych perspektyw na nasze emocje.

Porzucenie może sprawić, że poczujesz się samotny, odrzucony, gorszy, cokolwiek to jest, to część informacji, których potrzebujesz, aby móc zacząć uleczyć swoje emocjonalne rany.

Co mam zrobić z tą emocją?

Kiedy zrozumiesz, że ta nienawiść pochodzi z poczucia odrzucenia, a zatem z wewnętrznego przekonania, że ​​nie wystarczy, będziesz miał klucz do zrozumienia, nad czym musisz popracować, w tym przypadku poczucie niższości. To pozwala zagłębić się w ciebie i móc udać się do profesjonalisty, który będzie ci towarzyszył w uzdrowieniu pierwotnych więzi.

Skoro dobrze jest zrozumieć, że nasi rodzice są pierwszymi czynnikami socjalizacyjnymi, oznacza to, że narzędzia, emocje i umiejętności społeczne podstawowe, które nabyliśmy od nich, dlatego wszelkie głębokie emocje, które nas wyrządzają, jesteśmy ciągle gra na nowych linkach które tworzymy z naszym otoczeniem, jeśli nie podnosimy świadomości.

Słowo toksyczne stało się powszechną definicją w psychologii, ale w rzeczywistości termin ten jako taki nie jest prawidłowy. Ludzie nieustannie borykają się ze swoimi emocjonalnymi ograniczeniami, ponieważ edukacja emocjonalna jest w dzisiejszym świecie czymś dość niepewnym. Więc to bardzo normalne, że zadajesz sobie pytanie, czy to normalne, że nie kochasz swoich rodziców, czy są toksyczni i co możesz zrobić, jeśli nienawidzisz swojej rodziny.

Uwzględnienie tego pozwala nam oddzielić wizję tego, co „dobre” i „złe”, być w stanie mieć zdrowszą wizję ludzi, rozumiejąc to każdy robi, co może, korzystając z posiadanych możliwości.

Nieustannie podlegamy społecznemu przekonaniu, że „rodzina” jest boską jednostką, źródłem miłości, ochrony i rozwoju. Prawda jest taka, że ​​to jest bardzo archaiczne przekonanie które zniekształciło rzeczywistość człowieka. Gdy szukamy informacji o pochodzeniu rodziny, zdajemy sobie sprawę, że była to tylko wytwór społeczny, rodzina nie istnieje „naturalnie”. W różnych cywilizacjach, zarówno przeszłych, jak i obecnych, plemionach i społecznościach badanych w antropologii, jedność nie znajduje się znane jako prawo naturalne, ponieważ każda społeczność ma różne organizacje społeczne, wszystkie jednakowo ważne i użyteczne.

Kiedy to zrozumiemy rodzina nuklearna (ojciec, matka i dzieci) nie jest prawem, ale opcją, łatwiej nam na tym działać. Czasami relacje z naszymi rodzicami w wieku dorosłym nie są zdrowe dla rozwoju jednostki. Jako osoba dorosła odpowiedzialna za siebie, warto zadać sobie następujące pytanie:

Gdyby moja matka lub ojciec byli osobami spoza mojej rodziny, jakie miałbym z nimi związek?

Poświęć trochę czasu, aby o tym pomyśleć i zintegrować. Kwestionuj swoje wewnętrzne przekonania na temat rodziny, szukaj teorii i poszerzaj swoją wizję na jej temat budowa świata, to pomoże ci mieć narzędzia i zacząć budować życie związane z tym, kim jesteś i jak się czujesz

profesjonalny akompaniament W tego typu procesie jest bardzo skuteczny w utrzymywaniu wszystkich napięć emocjonalnych, które mogą się pojawić.

Ten artykuł ma jedynie charakter informacyjny, w Psychology-Online nie możemy postawić diagnozy ani zalecić leczenia. Zapraszamy do wizyty u psychologa w celu leczenia konkretnego przypadku.

Jeśli chcesz przeczytać więcej artykułów podobnych do Nienawidzę moich rodziców, co mogę zrobić?, zalecamy wpisanie naszej kategorii Problemy rodzinne.

• Harris, M. (2011). Krowy, świnie, wojny i czarownice: zagadki kultury.
• Lévi-Strauss, C., Sapiro, M. i Gough, K. (1976). Kontrowersje wokół pochodzenia i powszechności rodziny. Barcelona: Anagram.
• Platon. (2013). Republika. Madryt: Sojusz redakcyjny.