Zmiany i wytrwałość firmy w chorobie Alzheimera

W PsicologíaOnline prezentujemy wyniki prac nad zaburzenia pisania u osób z chorobą Alzheimera, praca wykonana w Zakładzie Neurofizjologii Wydziału Lekarskiego w Salamance, w reżyserii doktora Javiera Yajeya Péreza i przy współpracy wszystkich członków Departament. Ta praca w swoim pierwotnym znaczeniu przedstawia bardzo obszerny rozdział poświęcony Neurofizjologii pisma i jego mechanizmom. Sekcja, która nie została uwzględniona ze względu na krótki czas oraz biorąc pod uwagę, że wyjaśnienie opracowanej metody, interesujące dane i wyniki, mogą być bardzo korzystne, aby pomóc specjalistom w neuropsychologicznej ocenie osób starszych za pomocą ich produktów grafika.

Pisanie jest czymś powszechnym w naszym codziennym życiu, ale jeśli taką czynność analizujemy pod kątem jej wykonania neuromotor – znajdujemy złożony system, który wymaga doskonałej synchronizacji wszystkich mięśni znajdujących się w różnych stawach ręka, przedramię, ramię, ramię, utrzymanie postawy, równowagi i bardzo dobra kontrola mięśni w celu utrzymania kontroli wzrokowo-przestrzenne. Regulacja motoryczna wymagana do nauki pisania zajmuje lata i podlega wielu zmiennym; Na obrazku 1 widzimy ślad czteroletniego chłopca uczącego się pisać, łatwo to zaobserwować niezgrabność ruchów, brak jędrności, wielokątne owale, nieprawidłowa morfologia i inne cechy. Obok niego widzimy podpis osoby dojrzałej, spontaniczną, zwinną i zautomatyzowaną linię. Czytaj dalej ten artykuł, aby dowiedzieć się wszystkiego

Indeks

1. Neuromotoryczne podstawy automatyzmu pisania
2. Kora przedczołowa i jej związek z podpisem
3. Choroba Alzheimera i spadek podpisu
4. Skala cech dysgraficznych
5. Cechy dysgraficzne skali upośledzenia
6. Czynniki i zmienne, które należy wziąć pod uwagę w przypadku podpisu podczas choroby Alzheimera
7. Praktyczny przypadek zmian i wytrwałości firmy w chorobie Alzheimera
8. Kontynuacja studium przypadku
9. Wyniki studium przypadku
10. Wnioski ze studium przypadku

Obiekt, który musimy złóż swój podpis szybkim i spontanicznym gestem Pochodzi z ciągłego ćwiczenia, które promuje korekcyjną modulację naszego układu nerwowego, aż do uzyskania pożądanego rezultatu. Podpis to zachowanie graficzne, które projektujemy przy wielu okazjach przez całe życie. podstawy neurofizjologiczne automatyzacji firmy (jak również innych działań) polega na znacznym wzroście komunikacja interneutralna, promowane przez ciągłe ćwiczenia. Wykonując w kółko określoną sekwencję czynności motorycznych, są one zazwyczaj ułatwione, ponieważ neurony efektorowe ustanawiają połączenia synaptyczne silniejsze i nowe połączenia międzykomórkowe, dzięki czemu aktywność jest ułatwiona i poprawiona zarówno z punktu widzenia czasu jej trwania, jak i jej rezultatów (Hebb RE. LUB. 1949. Kandel E. i Schwartz, 1982. Bliss T. i Lomo T. 1973). Ten proces plastyczności synaptycznej, który materialnie stanowi podstawę uczenia się, nazywa się zależnym od aktywności usprawnianiem synaptycznym.

Z bardziej neuroanatomicznego punktu widzenia innym bardzo ważnym mechanizmem jest Proces podkortyzacji zachowań graficznych. Pewne struktury podkorowe są odpowiedzialne za modulowanie pewnych automatycznych ruchów wykonywanych bez udziału świadomych obszarów korowych. Podstawowym ośrodkiem automatyzmu biblijnego jest móżdżek. Ta struktura otrzymuje natychmiastowe sygnały proprioceptywne z mięśni i sygnały z kory przedruchowej, które wskazują ruch wymagany w tym konkretnym momencie. Wykonując sekwencję precyzyjnych ruchów, stale wykonuj czynność korekcyjną dostosowującą czas trwania i intensywność skurczu wymaganego mięśnia oraz planowanie a priori (Serratrice, Habbib, 1993) kolejnych szybkich ruchów tak, aby były ze sobą splecione w spójną sekwencję w ich wykonaniu motorycznym i wynikach beton.

W ścisłym związku z móżdżkiem i w praktyce odbierają sygnały ze wszystkich obszarów regulujących narząd ruchu, są zwoje podstawne (zdjęcie 2), zlokalizowane w zewnętrznej części wzgórza i zajmujące dużą część głębszych struktur półkul mózgowy. Jądra podstawne odgrywają główną rolę w wykonywaniu zdolności obejmujących wiele różnych mięśni podczas czynności skomplikowane, planują wiele równoległych i sekwencyjnych wzorców ruchu, które umysł musi skojarzyć, aby wykonać zadanie z cel, powód. Wykazano, że gdy dochodzi do poważnego uszkodzenia jąder podstawy, pisanie staje się szorstkie i prymitywne, tak jakbyśmy na nowo uczyli się pisać. (Guyton, 1997)

Można powiedzieć, w łatwy do zrozumienia sposób, że jądra podstawne, wraz z móżdżkiem, są najbardziej odpowiedzialne za szybkość i zwinność w wykonywanie pisania i podpisywania, które jest uważane za wzorzec aktywności ruchowej, który jednoczy sekwencję bardzo zróżnicowanych ruchów, od nieodłączne cechy tego samego podpisu dla każdego z skrybów i jego poprawnego wykonania, jak możemy to sobie wyobrazić w większości wykształconych ludzi.

Bardzo ważnym obszarem mózgu dla naszej pracy byłby obszar kory przedczołowej zlokalizowany w przedniej połowie płata czołowego (zdjęcie 3) stanowi najwyższy wyraz rozwoju mózgu u gatunku ludzkiego i jest obszarem najbardziej bezpośrednio związanym z procesami poznawanie. Decyzja o podpisaniu Dokumentu z rozeznaniem zależy w dużej mierze od kory przedczołowej. Gdy mentalne procesy analityczne określą wygodę podpisywania, to centrum uruchamia całą sekwencję, która prowadzi do wykonania podpisu graficznego ruchu. Jednak obszar przedczołowy sam w sobie, mimo że jest bezpośrednio odpowiedzialny za inicjowanie wolicjonalnych czynności motorycznych, nie uczestniczy bezpośrednio w ich wykonywaniu.. Nawet otrzymując różne projekcje z jąder wzgórza, nie ma bezpośredniej komunikacji z pniem mózgu lub rdzeniem kręgowym. Decyduje więc, kiedy wykonać ruch, ale nie ma na to bezpośredniego wpływu (Portellano, 2205).

Powstający problem polega więc na tym, że zmiana zachowania motorycznego nie implikuje a dysfunkcja „wyższych” zdolności psychicznych, takich jak racjonalny, dyskursywny przebieg psychiki i osąd krytyczny. Układ nerwowy obejmuje wiele obszarów integracji neuromotorycznej, które mogą funkcjonować wadliwie i manifestują dysgrafię wykonawczą niezwiązaną ze stanem poznawczym tematu. I odwrotnie, dana osoba może cierpieć na znaczny stopień demencji, a jednocześnie sprawić, by jego podpis był całkowicie lub całkiem akceptowalny.

Jako eksperci, pytanie, na które chcemy odpowiedzieć, jest następujące: Jaki zakres scope zaburzenia neuromotoryczne i poznawczeCzy możemy wnioskować z pism chorego? Istotne pytanie, jeśli weźmiemy pod uwagę wzrost średniej długości życia w społeczeństwach „rozwiniętych”, które zapewniają nieistniejącą opiekę medyczną na początku XX wieku. Sprzyja to obecności dużej liczby osób starszych, których opieka medyczno-kliniczna wymaga stałego wysiłku. Obraz 4 przedstawia trzy momenty piramidy populacji Hiszpanii w XX wieku, zauważ, że podczas gdy w 1900 roku odsetek osób w wieku przełożeni nie przekraczali 1%, obecnie prawie 5%, z wyraźnymi wskazaniami na przekroczenie w przyszłości ze względu na postęp w medycynie i usługach społeczny. Ten odsetek starości jest wyższy w krajach, które rozpoczęły rozwój przemysłowy przed Hiszpanią.

ZA typowy objaw choroby Alzheimera czy on jest uszkodzenie mózgu rozproszone w zaawansowanych stadiach (rysunek 5). W związku z tym zniszczeniem komórek następuje znaczny wzrost tkanki mózgowej płytek neurytycznych (zdegenerowane włókna nerwowe przeplatane agregatami nieprawidłowych białek amyloidowych) oraz sploty neurofibrylarne (obraz 6). Te sploty neurofibrylarne są dużymi skupiskami neurofilamentów, które stanowią podtrzymujący cytoszkielet neuronów układu nerwowego; W sekcji zwłok pacjentów z chorobą Alzheimera w neuronach wykrywa się liczne nieprawidłowe nagromadzenie tego materiału, co w decydujący sposób przyczynia się do śmierci komórki. Obecnie zjawiska te uważane są za demonstracyjne objawy fizjologiczne choroby Alzheimera. Znajdują się one również w mózgu osób starszych bez demencji (choć w znacznie mniejszej ilości), można więc powiedzieć, że są nieodłączne od starości.

Inna bardziej praktyczna i kliniczna perspektywa uważa pacjenta z chorobą Alzheimera za osobę z: zaawansowany wiek, który bez oznak innych patologii etiologicznych, przedstawia specyficzny obraz demencji, który uniemożliwia mu wykonywanie podstawowych czynności, takich jak ubieranie, jedzenie, pielęgnacja siebie, pomieszanie ludzi i przedmiotów, poważne problemy z pamięcią i brak zdolności intelektualnych, którymi cieszył się przed przedstawieniem tego symptomatologia. W istocie, prezentując szalony obraz, który uniemożliwia prowadzenie odpowiedniej egzystencji w swoim otoczeniu, odpowiednio odróżnić od bodźców i że może zagrozić własnemu życiu, jeśli zostanie pozostawiony tylko.

Ekspert w dziedzinie pisanie często może brakować odpowiedniego zaplecza wiedzy neuropsychologicznej lub neurologicznej, a przede wszystkim bezpośrednia ocena pacjenta, musi być bardzo ostrożna przy ekstrapolacji zmian mózgowych lub poznawczych z apraksja graficzno-konstruktywnazwłaszcza jeśli mamy tylko kilka podpisów.

Trzeba jasno powiedzieć, że czasami nie będziemy w stanie wywnioskować istnienia demencji Alzheimera na podstawie jednego lub więcej podpisów. Graficzne wykonanie podpisu, nabytego w latach poprzedzających patologię, zakłada ukryte uczenie się charakteru automatyczny lub odruchowy, a jego powstawanie i ewokacja nie zależy wyłącznie od świadomości czy procesów poznawczych. Ten rodzaj pamięci kumuluje się powoli poprzez powtarzanie wielu prób, co w zasadzie objawia się wzrostem wydajności lub łatwością wykonywania. Przykłady utajonego uczenia się można uznać za naukę prawidłowego prowadzenia samochodu, naukę nowego lub ojczystego języka w dzieciństwie. Takie nauki są wywoływane automatycznie bez zamierzonego wysiłku i mogą być zachowane przez długi czas (Kandel E. i Hawkins D., 1996).

Podstawowym objawem choroby Alzheimera we wczesnych stadiach jest: trudności w przyswajaniu nowych wspomnień i w nauce nowe rzeczy, jednak pacjenci, pomimo radzenia sobie ze znacznym otępieniem, mogą zachować wiele zdobytych umiejętności i wiedzy w latach poprzedzających zachorowanie, w skrócie: pamięć lub zachowanie wstecznego uczenia się, w obecności amnezji następczej po nieład. W miarę postępu choroby takie umiejętności i wiedza z pewnością zostaną utracone, ale mogą one trwać przez chwilę i stopniowo pogarszać się przez wiele lat. Tak jest często w przypadku podpisu osobistego.

Obecnie hipoteza wywodząca się z wielu badań zakłada, że ​​przyczyną choroby Alzheimera jest niedobór neuroprzekaźnika acetylocholiny w hipokampie i związanych z nim obszarach. AC jest neuroprzekaźnikiem połączenia nerwowo-mięśniowego, a także innych połączeń międzynerwowych w obrębie ośrodkowego układu nerwowego. Hipokamp to głęboka struktura płata skroniowego, która odgrywa fundamentalną rolę w tworzeniu sieci pamięci w korze asocjacyjnej (zdjęcie 7). Pacjenci ze zmianami w hipokampie cierpią na amnezję następczą i mają poważne trudności z konsolidacją nowych. pamiętają i zapamiętują nowe rzeczy, ale mogą przeprowadzać zapamiętywane uczenie się w innych częściach mózgu (Milner B., 1985). Zakończenia cholinergiczne hipokampa mają kluczowe znaczenie dla powstawania tych procesów, dlatego jest bardziej niż prawdopodobne, że niektóre defekty poznawcze w chorobie Alzheimera są bezpośrednim wynikiem deficytu neuroprzekaźnictwa cholinergicznego (Wurtman, 1985).

Dzięki przeglądowi bibliograficznemu zmian dysgraficznych i szczegółowemu badaniu konkretnych przypadków mamy cases przygotował listę zmian graficzno-biblijnych typowych dla choroby Alzheimera, chociaż ma ona zastosowanie w wielu innych procesach szalony. Bardziej niż narzędzie diagnostyczne Alzheimera, służy do oceny obecności stanów otępiennych u urzędnika lub pacjenta.

Skala składa się z 70 pozycji objawowych zaburzeń motorycznych i upośledzenia umysłowo-poznawczego. Pozycje są podzielone na dwie sekcje: jedna dotycząca dysgrafii ruchowej (dyssynergia, dyskinezy i dysmetria) oraz inny dla cech, które przede wszystkim wskazują na zaburzenia językowe i zaburzenia charakteru psychiczno-poznawcze. Można zarzucić, że zmiana języka nie implikuje deficytu poznawczego, co jest prawdą, bez: Jednak w końcowych stadiach choroby Alzheimera język i komunikacja mogą ulec radykalnej zmianie. drastyczny. W konkretnym przypadku tej patologii przyjmuje się, że istotny element potwierdzający pogorszenie Istotną stratą psychiczno-poznawczą jest utrata umiejętności komunikacji graficzno-językowej (Junqué DO. oraz mgr Jurado 1994).

Skala podzielona jest na następujące sekcje i podsekcje:

A) PODSKALA GRAFOMOTYWNA:

A.1) Dyssynergia graficzna.

A.2) Dysmetria.

A.3) Dyskinezy.

B) PODSKALA POZNAWCZA:

B.1) Zmiany morfologiczne.

B.2) Pominięcie części biblijnych.

B.3) Niewłaściwe zamieszczanie fragmentów pism świętych.

B.4) Nieuzasadnione powtarzanie fragmentów pism świętych.

B.5) Pomieszanie fragmentów pism świętych (akapitów).

C) POZYCJE WSPÓLNE DLA DWÓCH PODSkal:

C.1) Narysowane pismo.

Idealna aplikacja wymaga podpisów lub zapisów przed procesem patologicznym, aby kontrolować zmienne, które są szczegółowo opisane później.

A) PODSKALA GRAFOMOTYWNA:

A.1) DYSYNERGIA GRAFICZNA: PISANIE SEKWENCYJNE:

1. Trudność rysowania krzywych i obfitość kątów.

2. Owale i litery wielokątne.

3. Fragmentacja wewnętrznej struktury listów.

4. Listy oderwane na piśmie.

5. Obfitość linii prostych.

6. Aresztowania przy zmianie adresu.

A.2) ROZKŁADY I ZMIANY PORZĄDKU PRZESTRZENI:

DYSMETRIA SZLAKU:

7. Dowolnie umieszczane początkowe i końcowe pociągnięcia liter i rubryk:

8. Pociągnięcia niekaligraficzne.

9. Zbyt długie pociągnięcia (hipermetria).

10. Zbyt krótkie pociągnięcia.

DYSMETRIA INTERPALABRY:

11. Bardzo nieregularna odległość między literami: bardzo blisko siebie lub bardzo daleko od siebie.

12. Wyjątkowa dysproporcja w stosunku wielkości między literami.

13. Brak linii bazowej w progresji liter.

DYSMETRIA WEWNĘTRZNA:

14. Bardzo nieregularna odległość między słowami: bardzo blisko siebie lub bardzo daleko od siebie.

15. Wybitna dysproporcja w stosunku wielkości międzysłówek.

16. Brak linii bazowej w progresji słów w linii.

17. Rzekome nierówności w skłonnościach nie spowodowane biblijnym tonikiem.

DYSMETRIA PISEMNA:

18. Zamieszanie lub mieszanie niektórych linii z innymi.

19. Bardzo nieregularna odległość między liniami.

DODATKOWA DYSMETRIA PISEMNA:

20. Orientacja anarchicznych i nieregularnych linii względem osi folio.

21. Nieproporcjonalna górna marża z powodu nadwyżki lub niewykonania zobowiązania.

22. Nieproporcjonalnie niższa marża z powodu nadwyżki lub niewykonania zobowiązania.

23. Bardzo nieregularny prawy margines.

24. Nieproporcjonalny właściwy margines z powodu nadmiaru lub wady.

25. Bardzo nierówny lewy margines.

26. Margines lewy jest nieproporcjonalny z powodu nadmiaru lub defektu.

27. Brak dostosowania przestrzennego do szafek.

28. Brak dostosowania przestrzennego do punktów lub linii podstawowych.

29. Brak przestrzennego dostosowania do innych pism, sygnatur lub fragmentów tekstu.

A.3) RÓŻNICE:

30. Uszkodzone lub przerwane pociągnięcia.

31. Ciężkie pismo, ciągłe lub przerywane.

32. Pastwiska lub pozostałości atramentu nie są spowodowane narzędziem do pisania.

33. Brak nasycenia spowodowany brakiem nacisku podczas chwytania narzędzia.

34. Powierzchowne pisanie.

35. Drgania o dużej amplitudzie (niezbędne) w pionowych poprzeczkach.

36. Drżenia o niskiej amplitudzie (fizjologiczne) w pionowych poprzeczkach.

37. Drgania o dużej amplitudzie (niezbędne) w wiązkach poziomych.

38. Drgania o małej amplitudzie (fizjologiczne) w wiązkach poziomych.

39. Skręty w poprzeczkach pionowych.

40. Skręty w poprzeczkach poziomych.

41. Hipokinezja w liniach pionowych.

42. Hipokinezja w liniach poziomych.

43. Mikrografia.

B) PODSKALA POZNAWCZA:

B.1) ZMIANY MORFOLOGICZNE:

44. Amorfologie: Litery lub kaligrafia bez określonej formy (nieczytelne).

45. Niezdarne i bardzo niepewne teksty egzekucji.

46. Warps: Listy o nieprawidłowej strukturze.

47. Nieprawidłowość lub prawidłowość w budowie liter.

48. Obecność skreśleń lub poprawek.

49. Połączenie dwóch lub więcej liter w jedną strukturę.

B.2) POMINIĘCIE CZĘŚCI PIŚMIENNYCH:

50. Pominięcie pełnych liter.

51. Pominięcie strukturalnych części liter.

52. Pominięcie części słowa.

53. Pominięcie całych słów.

54. Pominięcie innych fragmentów pism świętych (rubryki, ozdoby, wiersze...).

B.3) NIEWŁAŚCIWE WŁĄCZENIE CZĘŚCI PIŚMIENNYCH:

55. Włączenie pełnych liter.

56. Włączenie elementów konstrukcyjnych liter.

57. Uwzględnianie sekcji wyrazów

58. Włączenie całych słów.

59. Bezsensowne pociągnięcia akcesoriów.

B.4) NIEWŁAŚCIWE POWTARZANIE CZĘŚCI PIŚMIENNYCH:

60. Powtórzenie elementów konstrukcyjnych liter.

61. Powtórzenie pełnych liter.

62. Powtórzenie fragmentów słowa.

63. Powtarzanie całych słów.

B.5) Pomieszanie sekcji biblijnych (paragrafy):

64. Niewłaściwe zastąpienie niektórych liter innymi.

65. Nadmierne zastępowanie liter lub grafemów innymi elementami graficznymi.

66. Niewłaściwe umieszczenie znaków graficznych: punkty „i”, akcenty, przecinki itp.

C) POZYCJE WSPÓLNE DLA DWÓCH PODSkal:

C.1) PISANIE NAPISANE:

67. Bradykinezja graficzna (bradygrafia).

68. Zwiekszenie rozmiaru.

69. Brak biblijnego rytmu.

70. Pismo luźne lub bez napięcia (hipotonia lub atonia).

Te ostatnie 4 pozycje są zawarte w dwóch podskalach, w podskali grafomotorycznej pozycje funkcjonują jak każda inna, ponieważ odnoszą się do zaburzeń ruchowych (dyskinez). W podskali poznawczej są one dodawane tylko wtedy, gdy występują razem: podmiot rysuje, a nie pisze. Kiedy te cztery punkty pojawiają się razem w sygnaturze, istnieje duże prawdopodobieństwo upośledzenia funkcji poznawczych u osób starszych.

C.2) CECHY POWAŻNYCH OBRAŻEŃ:

71) Dyskineza lub dyssynergia w bardzo szerokich ruchach (rubryka).

72) Ogólne pogorszenie we wszystkich działach firmy.

Wszystkie punkty poprzedniej skali są określane ilościowo w następujący sposób:

OCENA 0. NIE MA CECHY.

PUNKT 1. NIEWIELKA OBECNOŚĆ CECHY.

Chociaż cechę tę można znaleźć w niektórych obrysach lub elementach graficznych, pojawia się ona przypadkowo lub sporadycznie.

OCENA 2. ŚREDNIA OBECNOŚĆ CECHA.

Cecha jest widoczna ogólnie, ale nie nadmiernie.

OCENA 3. WYSOKA OBECNOŚĆ FUNKCJI.

Cecha ta jest obserwowana w sposób powtarzalny i stały przez cały tekst lub znaczną jego część.

Powyższe pismo należy do kobiety (przypadek 2) w stanie zdrowym, która sprawnie wykonała słowo i poprawna melodia kinetyczna, coś, co sprawdza się podczas analizy ciśnienia przy braku pigmentu (obraz ( dobrze). Na poniższym obrazku cierpiał na proces neurodegeneracyjny, wśród których przejawów znajdujemy obecność apraksji pekinetycznej, która narzuca bardzo słabe pisanie sekwencyjne i prymitywny.

Wiek

Prawdopodobieństwo choroby Alzheimera wzrasta wraz z wiekiem. Chociaż istnieją pewne ilościowe różnice między jednym a drugim badaniem, można stwierdzić, że od 85 roku życia prawdopodobieństwo wystąpienia procesu demencji z powodu choroby Alzheimera wynosi 50%. Z drugiej strony, demencje typu Alzheimera, czy to w swojej prostej postaci, czy zmieszane z pewnym rodzajem zaburzeń naczyniowych, stanowią około 75% wszystkich demencji (zdjęcie 11).

Diagnostyka różnicowa

Diagnostyka różnicowa może być bardzo skomplikowana. Często osoby starsze cierpią na niezliczone patologie, które wpływają na pisanie i które mogą wydawać się objawami dysfunkcji poznawczych: choroba zwyrodnieniowa stawów w kończyn górnych lub zaburzenia w obwodowym układzie nerwowym, które generują bardzo istotną dysfunkcję graficzną, krótkowzroczność, astygmatyzm, drżenie lub bradykinezję z powodu innych przyczyny itp. Z drugiej strony przyczyny odpowiedzialne za pojawienie się stanu otępiennego są bardzo liczne.

Szczególnie w przypadku zmian, które występują w przypadku określonych zaburzeń językowych, diagnoza może być większa złożone, takie jak Broca, Wernicke lub afazja przewodzenia, powodująca znaczną apraksję, a nawet kompletny. W tym sensie posiadanie raportów medyczno-klinicznych jest prawie niezbędne i bardzo nam pomogą, zwłaszcza jeśli mamy tylko kilka podpisów. W wielu przypadkach diagnostyka różnicowa poprzez pisanie lub podpisywanie może być dość trudna, jeśli nie niemożliwa. Zawsze wygodnie jest przeanalizować, które wymiary biblijne są w większym stopniu pogorszone, ponieważ ta specyfika często może wskazywać na pewne interesujące dane.

Charakterystyka testów strukturalnych

Grafika podpisu jest ostatnią rzeczą, która ulega pogorszeniu, ponieważ jej ciągłe testowanie promuje większy stopień niedokortyzacji w odniesieniu do tekstów pisanych według różnych modalności. Jeśli mamy wybór, istotne jest to, że mamy kilka podpisów i trochę tekstu pisanego oraz dokonujemy oceny następujących możliwości:

DO. Napisz tekst swobodnie bez wzorca, pisz swobodnie.

B. Napisz tekst do dyktowania.

DO. Skopiuj napisany tekst.

RE. Podpisz wiele razy.

Zwłaszcza w początkowych stadiach degeneracji starczej bardzo trudno jest ocenić pogorszenie funkcji poznawczych za pomocą samego sygnatury i bez pomocy innych pism. Jako ważną wskazówkę i zgodnie z naszym doświadczeniem zawodowym oraz przeglądem bibliograficznym, w typowym przypadku choroby Alzheimera pierwszy Utracona umiejętność to A, ostatnia to D, przechodząca przez kolejne fazy utraty umiejętności, które mniej więcej następują po poprzednim postępie. W wielu przypadkach badani są zdolni do podpisywania, ale prawie całkowicie niezdolni do dowolnego tekstu, dyktowania lub pisania znanych i potocznych imion itp. (Horner i in., 1986).

W podpisie istotna jest oddzielna weryfikacja każdego elementu według kolejności pojawiania się na grafice. Z reguły imię własne jest lepiej zaprojektowane niż pierwsze nazwisko, a drugie z kolei lepiej niż drugie nazwisko. Imię własne słyszane jest więcej razy, pisane jest częściej w intymnych literach, a to większe znajomość powoduje większe zachowanie nazwiska ze szkodą dla imienia, a ten szacunek drugi. Ta zasada nie musi być konieczna, każdy przypadek trzeba rozpatrywać indywidualnie, ale jest najczęstsza.

Kontrola nauki nabytej przed chorobą the

Ustalenie wykształcenia, stopnia naukowego i zawodu pisarza kancelarii.

Pisma osób niewykształconych mogą zachowywać cechy bardzo podobne do tych ze starości i demencji Alzheimera (zdjęcie 12), wyjątkowo niepewny, pełen poprawek, błędów ortograficznych, powolnych pociągnięć, zwiększonych rozmiarów, akapitów i zamieszania, a także innych cech typowy. Konieczne jest, aby przed podjęciem decyzji o pogorszeniu przez pisanie, szkolenie akademickie i training możliwość, że podmiot musiał ułatwić automatyzm w ich profesjonalnym i egzystencjalnym działaniu.

Odwrotnie, w niektórych urzędach, notariuszach, sędziach, sekretarkach wymagane jest ciągłe podpisywanie w celu legalności dokumentów. Tematy te, jak widać, będą miały większą szansę na zachowanie nieodłącznych cech grafiki przez wiele lat dzięki zwiększonej aktywności fizycznej.

W naszej ocenie ogólnego stanu pacjenta z chorobą Alzheimera konieczne jest posiadanie podpisów lub innych pism przed procesem patologicznym, których nie będziemy w stanie analizować należycie stan pacjenta, jeśli wcześniej nie mamy żadnych zapisów, w jaki sposób podpisywał się i pisał, co zostało zmienione i jaka była ewolucja dysgrafii od jego stanu nie patologiczny. Jednak z powodu braku innych danych na skali wskazaliśmy pewne cechy dysgraficzne typowe dla choroby Alzheimera.

Leki podawane osobom starszym z chorobą Alzheimera

W większości przypadków trudno jest zweryfikować jego efekty ze względu na:

A) Dyfuzja dotkniętego obszaru mózgu w chorobie.

B) Duża ilość podawanych leków (inne choroby towarzyszące starości) i ich możliwe interakcje.

C) Trudności w wydalaniu i wchłanianiu osób starszych ze względu na stan fizyczny.

Seks

Według licznych badań i potwierdzonych naszym doświadczeniem zawodowym, kobiety częściej cierpią Choroba Alzheimera, jednak wyniki te należy oceniać ostrożnie ze względu na dłuższą przewidywaną długość życia ancy kobiety.

Inne zmienne, które można wziąć pod uwagę

• Miejscowość, kraj: Środowisko wiejskie lub miejskie. Stopień uprzemysłowienia lub rozwoju kraju.
• Historia rodziny.: Poziom wykształcenia akademickiego rodziców, inne przypadki w rodzinie.
• Osobowość: Istnieje hipoteza, że ​​ludzie, którzy w ciągu swojego życia ćwiczyli więcej pamięci i funkcji intelektualnych, są mniej narażeni na chorobę Alzheimera. Obecnie badania te są przedwczesne i brakuje więcej danych.
• Dziedziczenie genetyczne: Prowadzone są liczne badania w tym zakresie, ale wciąż nie są one wystarczające do wyciągnięcia wiarygodnych wniosków.
• Postawa, wsparcie, narzędzie biblijne itp. Starsi ludzie często muszą pisać grubym czarnym markerem, ponieważ nie są w stanie zwizualizować linii pisaków.

Należy do kobiety, która zostawiła serię podpisów rozłożonych na przestrzeni 40 lat, od 52 do 91 lat, wiek, w którym zmarł z powodu zatrzymania krążenia i oddechu oraz z rozpoznaniem choroby Alzheimera na zaświadczeniu lekarskim śmierć. Pierwszy podpis odpowiada 52 latom. Widzimy w nim zwinność i łatwość, z jaką różne krzywoliniowe elipsy zdobiące pismo, odpowiednie proporcjonalność jego składowych i utrzymywany rytm, który pokazuje nam dobre usposobienie neuromotoryczne autora (obraz 14). Istnieją jednak pewne cechy, które mogą wydawać się wskazywać na pewien proces patologiczny, ale w istocie sygnatura ta nie przedstawia żadnej znaczącej dysgrafii.

Stosując skalę do kolejnych sygnatur (Im. 15) widzimy, że ewolucja dysgrafii dostosowuje się do opisywanej fenomenologii, pogorszenie stopniowo z biegiem lat, aż do osiągnięcia ogólnego kryzysu w ostatnim roku życia, w którym funkcje neuromotoryczne są bardzo zmieniony. Jest to rodzaj wzorca ewolucyjnego, który możemy znaleźć w sygnaturach pacjentów z chorobą Alzheimera. Zauważ, że progresja przerywa jego trajektorię w wieku powyżej 85 lat, pozostając stabilną w poprzednich latach. Nie trzeba wyjaśniać wpływu, jaki uraz lub kontuzje mogą mieć na strome podjazdy. specyficzne urazy o określonym nasileniu (niedokrwienie, krwotok, uraz głowy, itp).

Drugi podpis, który przedstawiamy, ma 86 lat (zdjęcie 16). Najbardziej charakterystyczną cechą jest trudność w projektowaniu elips i krzywoliniowych gestów, dyssynergia kinetyczna, która wpływa na prawidłową strukturę liter. Dyssynergia neuromotoryczna to załamanie złożonego ruchu, w którym biorą udział różne mięśnie i stawy. Wykonanie liter wymaga bardzo dokładnej regulacji skurczów mięśni dystalnej kończyny, aby uzyskać dobry wynik. W zaburzeniach dysnergicznych ruchy stają się nieskoordynowane i nieprecyzyjne, pacjent nie może wykonać wymaga następującego po sobie działania serii mięśni dystalnych i proksymalnych, zamiast tego poruszając kolejno każdym stawem, działając jednoznacznie na synergicznych mięśniach i ich antagonistach, ale bez zachowania ciągłości ciągłości z poprzednimi aktywacjami muskularny. Konsekwencją takiego rozkładu złożonego ruchu podczas tworzenia owali, elipsy i innych struktur graficznych jest to, że projekty nie wychodzą zakrzywione, ale wielokątne.

W rzeczywistości, jak czytelnicy łatwo się przekonają, wyraźnie mamy do czynienia z apraksją. która dzieli i oddziela sekwencję graficzną na jednostki ruchu, jak postrzegane w zdjęcie. Tom „Neuropsychologia” autorstwa Peñy Casanovy i Barraquera (1983) zawiera pełny przegląd tego typu zaburzeń:

(…) „Dobrze dobrane, dobrze umiejscowione kino narzuca idealną synergię mięśni agonistycznych i antagonistycznych, ostatecznie kontrola kinestetyczna i wizualna, a dodatkowo jej wykonanie nie jest izolowane, wpisując się w łańcuch, który stanowi melodię kinetyka. Zaburzenie na tym poziomie to ruchowa (pekinetyczna) apraksja.”(…)

(Peńa C. J, Barraquer B. NS. Neuropsychologia. Wyd. Toray, 1983)

„Kino” jest podstawową jednostką prostego ruchu i jest rozumiane jako jednostka skurczu mięśni i odpowiadającego mu antagonistycznego odhamowania. Bardzo ciekawy jest poniższy tekst tych samych autorów:

(…) „Wykwalifikowany robotnik” – mówi Łuria – „traci zdolność wykonywania kolejnych ruchów, które normalnie wykonywał. Muzyk jest zdezorientowany przed swoim instrumentem, tracąc zdolność do wykonywania nabytego wcześniej systemu kolejnych automatyzmów. Pojawia się instrumentalna amusia. Pismo jest zmienione, a każda cecha grafemów wymaga specjalnego wysiłku. Typograf traci szybkość, a jego praca staje się coraz bardziej niezdarna.

„Pacjent zachowuje się tak, jakby wykonywał ruchy, które tworzą się po raz pierwszy częścią twojego zwykłego repertuaru, jakbyś nigdy nie zdawał sobie sprawy z dynamicznych stereotypów nabyty. "(…)

Na koniec przedstawiamy genialny opis Serratrice-Habib, który nie wymaga specjalnego komentarza:

(…) „W końcu apraksja ruchowa, tradycyjnie nazywana melokinetyką, czyli wpływającą na wykonanie gestu przez kończynę, jest zaburzeniem synergii mięśnie agonistyczne i antagonistyczne oraz melodię kinetyczną ruchu, zgodnie z wyrażeniem Łurii, to znaczy harmonijne następstwo różnych ruchów, które składają się na gest. Wpływa to na szybkość, finezję i zręczność ruchu. Jego wyraz twarzy jest jednostronny. Jego dokładne miejsce w patologii było często dyskutowane i czasami uważane jest za zaburzenie pośrednie między apraksją a paraliżem. Z drugiej strony bywa nazywany inerwatoriami. Jest przeciwległy do ​​zmiany przyczynowej, która wpływa na przedruchowy obszar czołowy i przednią część ciemieniową. „(…) (G. Serratrice, M. Habib. Pisanie i mózg, red. Masson, 1997).

Poniższy podpis został złożony, gdy miała 91 lat (zdjęcie 17), wiek, w którym pacjentka zmarła. Jest oczywiste, że automatyzm uległ znacznej degradacji. Oprócz różnych rodzajów drżenia, istnieją inne cechy biblijne typowe dla starości, które same w sobie nie wskazują na upośledzenie funkcji poznawczych, to te, które wpływają na szybkość, rytm i nacisk pisania (patrz skala) i które uwzględniliśmy jako Dyskinezy Które, choć są fundamentalne dla porównań kaligraficznych i identyfikacji sygnatur, to nie tyle służą wyciąganiu wniosków na temat sprawność psychiczna osób starszych ze względu na fakt, że jej etiologia może być bardziej związana z obwodami nerwowo-rdzeniowymi niż mózgowymi. Mamy zatem teraz apraksję ideomotoryczną.

Książka Peña Casanova wprowadza ten rozdział tekstem Ajuriaguerry (1975):

(…) „To apraksja prostego gestu; zachowany jest plan ideowy złożonych działań; takie działania są zmieniane tylko na poziomie ich fragmentów, a nie w harmonii ich całości (De Ajuriaguerra, Hecaen i Angelergues, 1960)” (…)

W innej części opisują wizję Signoreta i Northa (1979):

(…) „Ideomotoryczna apraksja jest dla Signoreta i Northa zakłóceniem wpływającym na wybór i kombinację kin. Realizacja gestykulacyjna daje ogólne wrażenie niezdarności; dobrze dobrany gest można zidentyfikować, ale niektóre jego elementy, kina, są błędne, przemieszczone. Np. w ukłonie wojskowym ręka jest ułożona niewłaściwie i w niewłaściwym miejscu na głowie.”(…)

Przedstawiamy perspektywę Serratrice-Habiba:

(…) „Apraksja ideomotoryczna jest zmianą podstawowego aktu motorycznego. Koncepcja ruchu jest słuszna, gest dobrze dobrany, ale pełen błędów przestrzennych i czasowych, które wywołują wrażenie niezdarności, z czego pacjent zdaje sobie sprawę. Słowa są powoli i mozolnie układane w sposób nieregularny, przemieszczony, z zniekształceniem grafemów, które są zdezorganizowane lub z rodzajem dosłownego akapitu. W takich przypadkach anomalie obserwuje się zarówno w kopii, jak iw dyktandzie. W konsekwencji jest to kiepskie wykonanie symbolicznego gestu pisania, który Morlaas kiedyś zinterpretował jako Dyskinezy przestrzenne, interpretacja przesadzona, ponieważ nie jest pierwotną anomalią reprezentacji przestrzeni.” (…)

Autorzy określają ten typ apraksji na inne sposoby, takie jak apraksja graficzna-konstruktywna lub tylko konstruktywna. Ujawnia się istota: „zmiana elementarnego aktu motorycznego” (Serratrice, 1993), przy zachowaniu „idealnego planu” działania (Ajuriaguerra, 1960). I to są naszym zdaniem dwie główne idee. Funkcje poznawcze komunikacji językowej, selekcja grafemiczna lub leksykalno-semantyczna są zachowane, ale występuje dysfunkcja motoryczna, która zmienia całą sekwencję aktywność w istotny i istotny sposób, zniekształcenia graficzne w piśmie tego typu apraksji mogą być bardzo zróżnicowane w zależności od dotkniętego obszaru lub odcinka (obraz 17).

Zdjęcie 17. Graficzna apraksja idemotoryczna. Widoczny jest brak nacisku i stanowczości, gesty są rzucane, ale bez siły, zarysowane formy bez powodzenia, niektóre linie są nienasycone, z licznymi pastwiskami z powodu nieprawidłowego pochylenia narzędzia na powierzchni arkusz.

Ostatni podpis również ma 91 lat (zdjęcie 18) i jest najbliższy dacie śmierci. Pismo to jest znacznie bardziej ułomne pod względem morfologii, nierówności i ogólnego wyglądu.

Ten podpis nie jest poprawnym pismem, ale raczej bardzo ułomnym rysunkiem, który możemy zawrzeć w tak zwanej biblijnej Ideatoria Apraksji. Recenzja Serratrice-Habib jest bardzo jasna:

(…) „Apraksja ideowa, określana czasem jako ciążowa zmiana, jest zmianą idei złożonego gestu, którego wewnętrzny model nie jest już przywoływany. Plan sekwencji działań do wykonania nie jest już pomyślany. Istnieje zaburzenie w wiedzy o używaniu przedmiotów, które doprowadziło Morlaasa do interpretacji apraksji ideowej jako agnozji użycia. Utrata gestem zmienia cały gest, zarówno symboliczny – naśladujący pismo, jak i konkretny – operujący ołówkiem lub piórem. Jednak stopień zmiany jest odwrotnie proporcjonalny do stopnia automatyzacji. Prosty, często powtarzany gest, taki jak zdjęcie nasadki z pióra, nie wymaga uciekania się do ciąży. Działa automatycznie. Często występuje parapraksja, czyli jeden gest za drugi, najczęstszym przykładem jest pacjent, który pisze za pomocą pary kluczy lub nożyczek. Baxter i Warrington opisali przykładowy przypadek ideowej agrafii, która „(…)” nie była związana z manipulacją, ale z symbolem pisania. Badacze ci interpretują to jako wady dostępu do pamięci engramów grafomotorycznych i wzorca sekwencji motorycznych. W rzeczywistości zmiana pisma była izolowana i niezależna od wszelkich innych apraksyjnych przejawów. Pacjent, wystający z guza glejowego ciemieniowo-potylicznego po lewej stronie, nie był w stanie pisać liter ani słów pod dyktando, ale był w stanie ponownie je skopiować. Rozpoznawał i literował litery i słowa. W ten sposób, gdy przedstawiono mu model, mógł wykonać ruch graficzny. Jednak ze względu na brak modelu zewnętrznego nie korzystała z modelu wewnętrznego. Mogłoby to odpowiadać „(…)” defektowi dostępu do sekwencji programu wzorców grafomotorycznych.”(…)

Niezależnie od funkcji lub mechanizmu poznawczego, który został „zmieniony”, najważniejsze jest to, że „model wewnętrzny nie jest już przywoływany”. Gesty symboliczno-biblijne, sekwencyjne wzorce ruchowe pisma, melodia kinetyczna, engramy silniki literowe, praksja graficzno-motoryczna (jakkolwiek by to nazwać), nie znajdujemy jej już w wewnętrznej przestrzeni naszego umysł. Może to wynikać z tego, że nie jest już rozpoznawane (agnozja funkcjonalna) lub dlatego, że już nie istnieje z powodu pogorszenia lub choroby. Osoba badana może kopiować litery za pomocą mechanizmów podobnych do tych, jakie ma dziecko, które uczy się pisać, ale nie może pisać pod dyktando ani swobodnie układać zdania.

Sekwencyjny wzorzec ruchów pism świętych ma plan wykonania, ten plan zakłada, że antycypacja czynności graficzno-motorycznej, niejako można powiedzieć, że odbywa się to przed zaistnieniem gotowy. Ten poprzedni plan zniknął. Pismo nie byłoby już nim właściwie, ale raczej rysunek. Ostatnie etapy degradacji osób starszych charakteryzują się globalnym zniszczeniem umiejętności pisania, całej gry dynamika napięć, nacisków, różne szybkości i rytmy (cała harmonia melodii kinetycznej) z jaką projektuje się pismo zniknął, zamiast tego widzimy bardzo powolny układ, powolność, która jest konieczna, aby uniknąć błędów w zamierzonej formie strukturalnej naśladować. Nacisk skoku może być teraz lekki lub ciężki, tak jakby narzędzie miało zbyt dużą wagę lub tak jakby ręka nie miała wystarczającej siły, by docisnąć papier i go nasycić atrament. Zwiększa również rozmiar, ponieważ osoby starsze potrzebują wzrokowo-ruchowej informacji zwrotnej, aby zobaczyć, co naprawdę pisze. U osób starszych umiejętność pisania z zamkniętymi oczami jest zabroniona, podobnie jak u dziecka, które muszą wizualnie śledzić wynik swoich graficznych ruchów krok po kroku.

Poza cechami, które dotyczą języka lub wypowiedzi pisanej (ostatecznie tych istotnych) na przykład), istnieją pewne cechy motoryczne, które mogą wskazywać na Apraksję Ideatoria w Choroba Alzheimera.

• Bradykinezja graficzna (bradygrafia).
• Zwiekszenie rozmiaru.
• Brak biblijnego rytmu.
• Pismo luźne lub bez napięcia (Dystonia lub Atonia).

Istnieją inne cechy towarzyszące, ale poprzednie cztery wydają się nam najbardziej demonstracyjne i odkrywcze.

Wyniki pokazują dobrze zdefiniowane etapy upośledzenia pisania w chorobie Alzheimera, przynajmniej w tym przypadku. Na rysunku 20 widzimy odmienną ewolucję podskal grafomotorycznych: dyssynergia ruchowa, dyskineza i rysunek graficzny. Trzy fazy lub zdefiniowane stany graficzne podsumowane poniżej:

1) Faza dyssynergii: Przewaga dyssynergii, z licznymi liniami prostoliniowymi, zapisem kanciastym i wielokątnym, przy zachowaniu cech dyskinetycznych. Okres obejmuje firmy w wieku od 73 do 86 lat.

2) Faza Dyskinetyczna: Drugi okres odpowiada dwóm ostatnim firmom z 91 lat; drżenie dominuje we wszystkich jego modalnościach, skrętach, zmianach ciśnienia i braku napięcia mięśniowego. Obejmują zaburzenia ruchowe niezwiązane z procesami dyssynergicznymi. Które rzekomo schodzą.

3) Faza Rysowania Graficznego: Trzeci okres odpowiada ostatniej fazie podpisu lub końcowej fazie pacjenta. Nazywamy to „Rysunkiem Graficznym” i pokazuje on liczne cechy dyskinetyczne, oprócz tych związanych z pisaniem rysunkowym, jak widzieliśmy w poprzedniej sekcji.

Obraz 21 pokazuje również postępującą ewolucję dysgrafii ruchowej w obliczu stagnacji cech poznawczych na szerokiej trajektorii obejmującej od 50 do 85 lat. Następnie, od lat 90., kognitywny wzrost znacząco wzrasta w silnym trendzie globalnego pogorszenia. Ocenę, której możemy dokonać, jest to, że automatyzm pism świętych zostaje zachowany równolegle ze wzrostem procesów dysgraficznych o etiologii neuromotorycznej. W ostatnich trzech podpisach, odpowiadających 91 latom, widzimy charakterystyczne odzwierciedlenie uogólnionego kryzysu Alzheimera.

Skala została również zastosowana oddzielnie do imion i nazwisk do analizy zmiennej zwanej testem Wzmocnione uczenie się przez grafikę rodzinną. Wyniki potwierdzają jego pełny wpływ. Rysunek 22 pokazuje, że nazwisko bardziej bezpośrednio cierpi z powodu postępu pogorszenia niż imię własne osoby podpisującej (średnio o 20,8% mniej). Zwróć jednak uwagę, jak obie grafiki utrzymują podobny trend ewolucji, aż do praktycznie ostatnich miesięcy życia pacjenta, gdzie degradacja pisma wpływa jednakowo na wszystkie elementy sygnatury, jednak odporność nazwy na degradację jest uderzająca wykres.

Na koniec powiemy, że zweryfikowaliśmy ewolucję ujawnioną w wielu innych przypadkach, co nie oznacza, że ​​jest to tonika stała ani aksjomatyczna. Wygodnie jest nie tracić z oczu zmiennych przedstawionych w poprzedniej sekcji.

1. Sygnatura jest złym wskaźnikiem stopnia pogorszenia na początkowych i pośrednich etapach ze względu na wpływ Wzmocnionej zmiennej uczenia się na próbę. To promuje ciągłe działanie akceptowalnej sygnatury, która nie odzwierciedla upośledzenia neuromotorycznego. Najlepszy wskaźnik pogorszenia stanu pacjenta jest bezpośrednio związany z funkcjami niezależnymi wyżej wymienionej zmiennej, w tym sensie, odręcznie napisany tekst podyktowany, skopiowany lub napisany wolny.

2. Nazwa jest bardziej odporna na degradację graficzną niż nazwiska. Wpływ zmiennej uczenia się wzmocniony esejami jest wprost proporcjonalny do miejsca porządkowego, które elementy podpisu zajmują, w tym sensie: 1.) Imię, 2.) Imię Nazwisko, 3.) Drugie nazwisko.

3. Pogorszenie neurograficzne podpisu towarzyszy krytycznemu pogorszeniu stanu pacjentów w ich końcowych stadiach. Rozsądne jest zrozumienie, że na tym etapie występuje poważna zmiana położenia somatycznego (podkorowego, móżdżkowego, korowo-rdzeniowego itp.) zmiennej wzmocnionego uczenia się w każdej próbie.

4. Wykrywane są trzy główne etapy pogorszenia grafu starczego lub choroby Alzheimera, co nie oznacza, że ​​są to jedyne typologie (są inne), konieczne lub uogólnione. Te fazy to: 1.) Dysynergiczny (apraksja brzoskwiniowa), 2.) Dyskkinetyczny (apraksja ideomotoryczna) i 3.) Rysunek graficzny (idealna apraksja). Przewaga jednej z faz w rozwoju pogorszenia jest weryfikowana we wszystkich przypadkach. Pierwszy to dyssynergiczny, a ostatni to rysunek graficzny.

5. W dyssynergicznym i dyskinetycznym etapie neurograficznym obie skale są odwrotnie proporcjonalne. Dysynergia dominuje we wczesnych stadiach (ok. 70 do 80 lat), a wraz z wiekiem i postępem degeneracji jest wypierana przez czynniki dyskinetyczne. Dyskinetyczne cechy dysgraficzne dominują w końcowych stadiach, nie wyłączając tych pierwszych.

6. Znaczne ogólne pogorszenie (ruchowe i poznawcze) zbiega się z ostatnim i najbardziej dysgraficznym etapem: pisaniem rysunkowym. Ten etap obejmuje bardzo intensywną apraksję ideową i narysowaną kreację morfologiczną. Wnioskuje się, że etap rysowania graficznego zbiega się z ustaniem wpływu zmiennej „Wzmocnione uczenie się przez próbę”. Na etapie rysowania graficznego wszystkie elementy podpisu ulegają pogorszeniu niezależnie od ich umiejscowienia w podpisie i ich większej lub mniejszej znajomości.

7. Etapowi rysowania graficznego towarzyszy spadek cech dyskinetycznych i znaczny wzrost cech poznawczo-dysgraficznych, a także cech: duży rozmiar, hipotonia, arytmia i Bradygrafia. Podobnie pokrywa się z ważnymi wadami rozwojowymi w rubryce.

Dotychczasowe wnioski nie dotyczą osób o niskim poziomie wykształcenia.

Ten artykuł ma jedynie charakter informacyjny, w Psychology-Online nie mamy możliwości postawienia diagnozy ani zalecenia leczenia. Zapraszamy do wizyty u psychologa w celu leczenia konkretnego przypadku.

Jeśli chcesz przeczytać więcej artykułów podobnych do Zmiany i wytrwałość firmy w chorobie Alzheimera, zalecamy wpisanie naszej kategorii Psychologia kliniczna.

• Alberca, R., López S., choroba Alzheimera i demencje. Ed, Smith Kline Beecham, 1988.
• Allende J. L. Uwagi dotyczące Grafopsychologii, I, II. Wyd. A.G.E kwiecień 1985.
• Niedźwiedź M. F., Connors B. W., Paradiso M. DO. Neuronauka. Wyd. Masson, 1998.
• Bliss T. V. i Lomo T. Długotrwałe wzmocnienie transmisji synaptycznej w obszarze zębatym znieczulonego królika po stymulacji drogi perforacji. Journal of Physiology (Londyn). 1973.
• Oparzenia A. i Levy R. Demencja. Ed Chapman 1994.
• Chaplin J. PV i Demers A. Wprowadzenie do neurologii i neurofizjologii. Wyd. Limusa. 1981.
• Chédru F., Geschwind N. Zaburzenia pisania w stanie ostrego splątania. Neuropsychologia. 1972.
• ICD-10. Dziesiąta rewizja międzynarodowej klasyfikacji chorób: Zaburzenia psychiczne i zachowanie. Kryteria diagnostyczne. Światowa Organizacja Zdrowia. Ed, Meditor. 1994. Harper Collins Ilustrowany Słownik Medyczny. Wyd. Marban, 2001.
• Domjan, M. i Burkharda B. Zasady uczenia się i zachowania, red. Brooks / Cole. 1986.
• DSM-IV. Podręcznik diagnostyczno-statystyczny zaburzeń psychicznych. Ed, Masson, 1995.
• Gershon S., Rieder O. Główne zaburzenia umysłu i mózgu. Wyd. Wydawnictwo Naukowe, 1996.
• Guyton A. Anatomia i fizjologia układu nerwowego, red. Med. Panamericana 1977.
• Hebb D. Organizacja zachowania: teoria neuropsychologiczna. Wyd. John Wiley & Sons, 1949.
• Junqué C., Jurado M. DO.. Starzenie się i demencje. Wyd. Martinez Roca 1994.
• Kandel E., Hawkins D. Podstawy biologiczne Uczenie się i Indywidualność. Wyd. Wydawnictwo Naukowe, 1996.
• Kandel E