Omfalofobia: co to jest, objawy, przyczyny i leczenie.

Jest wielu ludzi, którzy nie czują się całkowicie komfortowo z jakąś częścią swojej anatomii. W miarę możliwości starają się ich unikać, stosując produkty, operacje lub inne środki, które poprawią ten aspekt, który im się nie podoba.

Poza faktem, że są części naszego ciała, które mniej więcej lubimy, prawda jest taka, że ​​są ludzie, którzy odrzucają jakąś część swojej anatomii, na przykład blizny. Blizny wiążą się z uszkodzeniami lub urazami. W tym sensie wszyscy mamy co najmniej jedną bliznę, którą jest pępek, którego związana z nią fobia nazywana jest „omfalofobią”. Kontynuuj czytanie tego artykułu Psychology-Online, w którym mówimy co to jest omfalofobia, jej objawy, przyczyny i leczenie.

Indeks

1. Co to jest omfalofobia
2. Objawy omfalofobii
3. Przyczyny omfalofobii
4. Leczenie omfalofobii

Omfalofobia odnosi się do nadmierny i irracjonalny strach, który powoduje, że widzimy lub dotykamy pępka własnego lub innych osób;

Oczywiście pępek, nie stanowiąc dla nas zagrożenia, w czasie ciąży odgrywał fundamentalną rolę dla naszego przetrwania. Czy pępek własny lub innych osób stanowi dla nas realne zagrożenie? Nie bardzo i dlatego doświadczanie intensywnej reakcji strachu na pępek nie byłoby adaptacyjne.

Fobie to te zaburzenia, w których osoba wykazuje nadmierny i irracjonalny lęk przed jakąś sytuacją, przedmiotem, zwierzęciem itp. Dlatego omfalofobia, w ramach głównych klasyfikacji diagnostycznych DSM-5 (Stowarzyszenie Psychiatrii) i ICD-11 (Światowa Organizacja Zdrowia) zostałyby włączone do tej kategorii z prosta fobia.

Dla diagnozy prostej fobii strach musi być irracjonalny i nadmierny, a ponadto ingerować w codzienne życie pacjenta. Omfalofobia ma tę cechę, że bodźca fobicznego nie można oddzielić od pacjenta. Fakt ten mógłby powodować ciągłe narażenie na pępek, co komplikowałoby rozwój samej fobii.

Skąd mam wiedzieć, czy mam omfalofobię? Objawy fobii prostych, za Sosa, C.D. i Capafóns, J.I. (2014)^[1] Są one zgrupowane w trzech obszarach: fizjologicznym, poznawczym i motorycznym.

• Objawy fizjologiczne: osoba doświadczy tachykardii, podwyższonego ciśnienia krwi, pocenia się, nudności lub biegunki itp. ze względu na obecność lub dotyk pępka. Objawy te mogą pojawić się również bez konieczności narażania pacjenta na budzący lęk bodziec (pępek), odnosimy się do sytuacji oczekiwania lub wyobrażenia bodźca fobicznego.
• Objawy poznawcze: osoba prezentowałaby negatywne przekonania dotyczące obecności lub interakcji z pępkiem i własnej zdolności radzenia sobie. Na przykład możesz pomyśleć, że dotknięcie go „może ponownie otworzyć ranę” lub „może spowodować problemy zdrowotne”.
• Objawy motoryczne: osoba starałaby się unikać patrzenia na pępek (na żywo lub przez lustro) i dotykania go. W przypadku niemożności uniknięcia tego, osoba oparłaby się tej sytuacji z dużym dyskomfortem.

Rozwój i utrzymanie fobii specyficznych próbowano wyjaśnić za pomocą różnych teorii, takich jak teorie teorie poznawczo-behawioralne, biologiczne czy teorie integracyjne (zakładające udział czynników biologicznych, psychologicznych i społecznych w swoim wyjaśnieniu).

Teorie poznawczo-behawioralne

Teoria poznawczo-behawioralna zakłada, że ​​pojawienie się fobii jest konsekwencją skojarzenie pępka z bodźcami awersyjnymi (takich jak ból, nieprzyjemne odczucia cielesne itp.), czyli nabywa się go poprzez kondycjonowanie klasyczne. Raz nabyta fobia jest podtrzymywana przez warunkowanie instrumentalne. Oznacza to, że ekspozycja na pępek jest unikana zarówno wizualnie, jak i dotykowo, co wzmacnia zachowanie unikania.

W wymiarze poznawczym osoba może prezentować irracjonalne myśli lub przekonania związane z bodźcem fobicznym, jak przedstawiliśmy w poprzedniej sekcji.

ten zastępcze kondycjonowanie może to również wyjaśniać pojawienie się fobii. To uwarunkowanie polega na rozwoju omfalofobii poprzez obserwowanie tego strachu u innych ludzi.

Teorie biologiczne

Teorie biologiczne proponują istnienie z jednej strony predyspozycji ewolucyjnych, az drugiej predyspozycji genetycznych.

• Predyspozycje ewolucyjne zakładają, że fobie częściej rozwijają się przed bodźcami, które były potencjalnie niebezpieczne w trakcie ewolucji.
• Badania z rodzinami wykazują również istnienie pewnej genetycznej predyspozycji do rozwoju fobii.

Jak leczy się omfalofobię? Leczenie fobii specyficznych obejmuje techniki poznawczo-behawioralne a tym może towarzyszyć leczenie farmakologiczne.

Techniki poznawczo-behawioralne

Najpierw, technika ekspozycji jest to ten wskazany w tych przypadkach. Przedłużona ekspozycja na pępek (zarówno w trybie wizualnym, jak i dotykowym) zmniejszy reakcję lękową. Ekspozycja może być stopniowa, jeśli wymaga tego sprawa.

Technikę ekspozycji będą towarzyszyć poznane wcześniej techniki relaksacyjne, które przydadzą się przy wystawieniu pacjenta na przerażający bodziec.

Z drugiej strony ocena przypadku wykaże istnienie lub nie irracjonalnych przekonań i wyobrażeń dotyczących budzącego lęk bodźca, w tym przypadku pępka. Jeśli są obecne, należy je leczyć za pomocą technik poznawczych.

Farmakoterapia

Leczenie farmakologiczne opiera się na stosowaniu leków przeciwlękowych. Należy unikać jego podawania podczas stosowania techniki ekspozycji.

Ten artykuł ma jedynie charakter informacyjny, w Psychology-Online nie mamy możliwości postawienia diagnozy ani zalecenia leczenia. Zapraszamy do wizyty u psychologa w celu leczenia konkretnego przypadku.

Jeśli chcesz przeczytać więcej artykułów podobnych do Omfalofobia: co to jest, objawy, przyczyny i leczenie, zalecamy wpisanie naszej kategorii Psychologia kliniczna.

• Sosa, CD i Capafóns, J.I. (2014) Fobia specyficzna. W Caballo, V.E., Salazar, I.C. I Carrobles, J.A. (2014) Podręcznik psychopatologii i zaburzeń psychicznych. Madryt. Piramida.

• Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne (2014). DSM-5. Przewodnik po kryteriach diagnostycznych DSM-5-Breviary. Madryt: Od redakcji Médica Panamericana.
• Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) (2018) Międzynarodowa Klasyfikacja Chorób, rewizja 11. Wyzdrowiał z https://icd.who.int/es