Życie ludzkie jest bezcenne. Ale to nie powstrzymało ekonomistów przed próbami nadania mu wartości ekonomicznej. Jednym z powodów jest pomoc firmom i niektórym politykom w podejmowaniu lepszych decyzji o tym, jak wydawać na drogie środki bezpieczeństwa, mające na celu zmniejszenie liczby ofiar śmiertelnych (bezpieczeństwo na drogach, kopalnie itp.). Innym jest pomoc ubezpieczycielom i sądom w ocenie wysokości odszkodowania w przypadku np. wypadku śmiertelnego.
Reklamy
Jednym ze sposobów dowartościowania życia jest obliczenie kapitału ludzkiego danej osoby poprzez obliczenie, ile zarobiłby, gdyby dożył do bardzo późnej starości. Mogłoby to spowodować wypłacenie bardzo różnych kwot ofiarom tego samego wypadku. Na przykład po katastrofie lotniczej najwięcej pieniędzy trafiłoby prawdopodobnie do rodziny pasażera pierwszej klasy niż do kogoś lecącego z sekcji „turystycznej”. To naprawdę nie jest sprawiedliwe. Ta metoda nie jest również używana do decydowania o środkach bezpieczeństwa, w które należy zainwestować, ponieważ oznaczałoby to a znacznie większe wydatki na zapobieganie śmierci np. inwestora niż na ratowanie życia górnika czy nauczyciel. Oznaczałoby to również większe wydatki na środki bezpieczeństwa dla młodych ludzi (czasem bardzo lekkomyślne) niż na życie emerytów.
Innym podejściem jest analiza ryzyka, które ludzie są gotowi podjąć dobrowolnie. Biorąc pod uwagę różnice w wynagrodzeniach na stanowiskach o wysokim ryzyku śmierci i pracach o niskim ryzyku śmierci, plus różnice w wykształceniu, doświadczeniu itd., można z grubsza oszacować wartość tego, co ludzie wkładają w ich własne życie. W krajach uprzemysłowionych większość badań tą metodą osiąga wartość 5 mln-10 mln USD.
Reklamy
Dla mnie życie jest po prostu bezcenne...
