Zespół HELLERA: objawy, charakterystyka, przyczyny i leczenie

Zespół Hellera, znany również jako dziecięce zaburzenie dezintegracyjne, jest rzadkim uogólnionym zaburzeniem rozwojowym, które obejmuje zmianę zdolności do rozwijania umiejętności językowych, społecznych i motorycznych. Niestety do dziś nie są znane przyczyny, które go powodują.

W tym artykule Psychology-Online wyjaśniamy co to jest zespół Hellera, jakie są jego objawy i główne cechy, możliwe przyczyny, które go powodują, a także leczenie wskazane dla tego poważnego zaburzenia.

Indeks

1. Objawy zespołu Hellera
2. Charakterystyka zespołu Hellera
3. Przyczyny zespołu Hellera
4. Leczenie zespołu Hellera

Dzieci dotknięte zespołem Hellera lub dziecięcym zaburzeniem dezintegracyjnym wykazują: klinicznie istotna utrata wcześniej nabytych umiejętności w co najmniej dwóch z następujących pól:

• Ekspresyjne umiejętności językowe
• Otwarte umiejętności językowe
• Umiejętności społeczne i samoopieki
• Kontrola jelit i pęcherza
• Umiejętności gry
• Zdolności motoryczne

To zaburzenie może również wpływać na inne istotne obszary w: zachowanie dziecka:

• Interakcji społecznych
• Komunikacja
• Ograniczone zainteresowania
• Powtarzające się zachowania

Dziecko przedstawia te trudności po co najmniej dwóch latach pozornie normalnego rozwoju. Zwykle dzieje się tak, gdy mają od 3 do 4 lat, ale zwykle przed dziesiątymi urodzinami.

Początek zespołu Hellera może być nagły lub stopniowy. To zaburzenie jest zwykle na tyle poważne, że dzieci bądź świadome regresu w ich zdolnościach, co skłania ich do pytania, co się z nimi dzieje. Ogólnie rzecz biorąc, rodzice i specjaliści nie zauważają wcześniej nieprawidłowości w takich aspektach, jak język czy brak komunikacji. werbalne, społeczne relacje, zabawa czy nieprawidłowy rozwój, stąd diagnoza niejednokrotnie skutkuje traumatyczny.

Typowa prezentacja Zespół Hellera byłoby to dziecko, które potrafi komunikować się w zdaniach składających się z dwóch lub trzech słów i words stracić tę umiejętność. W końcu albo całkowicie przestał mówić, albo zachował tylko fragmenty swojej poprzedniej przemowy. Mogą wystąpić problemy społeczne i emocjonalne, takie jak dziecko, które wcześniej okazywało radość z przytulania i nagle stało się niechętne kontaktowi fizycznemu. Ponadto niektóre dzieci opisują również, co może być omamami.

Różnica między zespołem Hellera a ASD

Zespół Hellera był czasami porównywany z niektórymi wariantami zaburzenia ze spektrum autyzmu. W obu zaburzeniach dziecko wykazuje deficyty społeczne i komunikacyjne Podobny; jednak zespół Hellera różni się od autyzmu tym, że w tym drugim przypadku nie następuje szybka regresja po okresie pozornej normalności rozwoju psychospołecznego. Należy również zauważyć, że dzieci z zespołem Hellera częściej się pokazują strach i stereotypowe zachowania wcześnie.

Dzieci cierpiące na ten poważny syndrom częściej chorują na epilepsję niż dzieci z zaburzeniami ze spektrum autyzmu. W poniższym artykule znajdziesz więcej informacji na temat padaczka.

stopień upośledzenie intelektualne wydaje się być bardziej „jednolity” w porównaniu z autyzmem, mimo że ogólny stopień niepełnosprawności i jej skutki wydają się być podobne w obu grupach.

Początkowo Zespół Hellera było to ściśle uważane za zaburzenie medyczne i uważano, że ma możliwe do zidentyfikowania przyczyny medyczne. Jednak po tym, jak społeczność naukowa dokonała przeglądu różnych zgłoszonych przypadków zespołu, nie znaleziono konkretnej przyczyny medycznej lub neurologicznej to mogłoby w pełni wyjaśnić ten syndrom.

Co powoduje zespół Hellera, jest obecnie nieznane. Wyniki badań sugerują, że może to być wynikiem zmiany neurobiologiczne w mózgu dziecka. Około połowa dzieci, u których zdiagnozowano ten zespół, ma nieprawidłowy elektroencefalogram (EEG) (EEG mierzy aktywność elektryczną mózgu generowaną przez transmisja nerwowa).

Zespół Hellera był również czasami kojarzony z wystąpienie napadów, kolejny wskaźnik, że może istnieć neurobiologiczna przyczyna mózgu związana z wystąpieniem tego zaburzenia. Z drugiej strony niektórzy badacze uważają, że zespół ten jest w rzeczywistości rodzajem demencji dziecięcej, co sugeruje, że: złogi amyloidowe w mózgu może być przyczyną zaburzenia, jak to ma miejsce w choroba Alzheimera. Jednak ta ostatnia hipoteza nie została potwierdzona i badania są w toku.

Obecne leczenie zespołu Hellera jest bardzo podobne do leczenia wskazanego dla dzieci z zaburzeniami ze spektrum autyzmu. Kluczem jest rozwiązanie tego zaburzenia poprzez disorder wczesne i intensywne interwencje edukacyjnebo chociaż na zaburzenie jako takie nie ma lekarstwa, jest to możliwe stymulować umiejętności oraz własne możliwości dziecka, biorąc pod uwagę ograniczenia i specyficzne potrzeby każdego z nich.

Większość leczenia opiera się na techniki modyfikacji zachowania które są przeprowadzane w wysoce ustrukturyzowanych środowiskach. Jedną z najbardziej znanych i najczęściej stosowanych terapii jest stosowana analiza zachowań lub ABA. Ta metodologia obejmuje zasady uczenia się w celu modyfikacji zachowania dzieci. Wraz z terapią behawioralną zwykle stosuje się również terapię behawioralną wzbogacenie sensoryczne i terapia lekowa (głównie leki przeciwpsychotyczne i inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny).

Na koniec należy zwrócić uwagę na znaczenie zaangażować rodziców w trakcie całego procesu terapeutycznego, tak aby mogli również konsultować pojawiające się wątpliwości i problemy.. Czasami rodziny mogą czuć się przytłoczone, nie wiedząc, jak zareagować na określone sytuacje lub na pewne destrukcyjne zachowania dziecka, dlatego Niezbędne jest uwzględnienie wskazań pracowników służby zdrowia, aby to, czego dziecko uczy się podczas terapii, mogło być później przeniesione na inne obszary (szkoła lub Dom).

Ten artykuł ma jedynie charakter informacyjny, w Psychology-Online nie możemy postawić diagnozy ani zalecić leczenia. Zapraszamy do wizyty u psychologa w celu leczenia konkretnego przypadku.

Jeśli chcesz przeczytać więcej artykułów podobnych do Zespół Hellera: objawy, cechy, przyczyny i leczenie, zalecamy wpisanie naszej kategorii Zaburzenia neurologiczne.

• Bray, M. A., Kehle, T. J., Teodor L. A. i Broudy, M. Św. (2002). Studium przypadku dziecięcego zaburzenia dezintegracyjnego — zespół Hellera. Psychologia w szkołach, 39(1), 101-109.
• Hendry, C. N. (2000). Zaburzenia dezintegracyjne w dzieciństwie: czy należy je traktować jako odrębną diagnozę? Przegląd Psychologii Klinicznej, 20(1), 77-90.