UCZENIE SIĘ ASSOCJACYJNE: co to jest, rodzaje, cechy i przykłady

Nasz umysł działa jak ogromna pamięć, w której dociera większość wiedzy bardziej przez wnioskowanie analogiczno-asocjacyjne niż przez liniowe procedury logiczny-sylog. Dokładnie, dzięki tym sposobom, duża część mechanizmów opracowywania umysłu umyka nam, a większość zebranego materiału pozostaje poniżej progu świadomości.

Studiowanie skojarzeń oznacza zatem zanurzenie się w tym świecie, wejście w pole niepewności i podjęcie ryzyka nieweryfikowalnych powiązań. W tym artykule Psychology-Online zobaczymy, co co to jest uczenie asocjacyjne, jego charakterystyka i kilka przykładów.

Indeks

1. Co to jest uczenie asocjacyjne
2. Rodzaje uczenia się asocjacyjnego
3. Charakterystyka uczenia się asocjacyjnego

Asocjacyjne uczenie się jest istotne dla mózgowej reprezentacji doświadczeń i nabywania ich znaczenia. Jest to forma uczenie się z doświadczenia w którym kilka elementów mentalnych łączy się, aby stworzyć ideę, wspomnienie lub działanie. Reprezentacja tych zbiorów jest zdeponowana w sieci neuronowej mózgu. W tym artykule znajdziesz informacje na temat

Aby w pełni zrozumieć, czym jest uczenie się asocjacyjne, ważne jest odróżnienie go od innych, w szczególności od uczenia się przez powtarzanie. Zobaczmy, jak każdy z nich działa na poziomie neuronowym:

• Nauka przez powtarzanie: w powtórzeniu mechanicznym, spośród wszystkich możliwych połączeń nerwowych, stopniowo utrwalają się te, w których występują one najczęściej, ale z wieloma możliwościami błędu.
• Nauka asocjacyjna: ustala się, ustanawiane są określone połączenia neuronowe, a na poziomie mentalnym odwoływanie się do technik asocjacyjnych wymaga początkowo większej dawki energii, ale pozwala uniknąć ryzyka. Na dłuższą metę oszczędza czas i zmęczenie.

Uczenie się asocjacyjne, proste lub mechaniczne, opiera się na relacji bodziec-odpowiedź, która daje początek nawykom. Należy zauważyć, że rodzaje uczenia się przez asocjację to: kondycjonowanie klasyczne, warunkowanie operacyjne oraz uczenie się odpowiedzi łączonych. Zobaczmy, z czego składają się i ich przykłady.

• Kondycjonowanie klasyczne: jedna z teorii uczenia się asocjacyjnego. Opiera się na eksperymentalnych paradygmatach I. str. Pawłow którzy wystawiali psy na pewne bodźce podczas przyjmowania pokarmu i zauważyli to, powtarzając te same bodźce, psy wytwarzały wydzielinę śliny przy braku pokarmu, po serii series testy. W ten sposób ustalono klasyczny proces warunkowania.
• Kondycjonowanie operacyjne: wzmocnienie, wyginięcie, uogólnienie i dyskryminacja. Teoria została wprowadzona po eksperymentach E. L. Thorndike, który studiował warunkowanie instrumentalne, zwane także uczeniem metodą prób i błędów. Warunkowanie to opiera się na prawie skutku reakcji, ponieważ reakcje, jeśli są wzmocnione czymś, czego zwierzę potrzebuje, są bardziej prawdopodobne.
• Uczenie się odpowiedzi połączonych: Nie odnosi się już do pojedynczej odpowiedzi, jak w warunkowaniu klasycznym i instrumentalnym, ale do zestawu działań i/lub zachowań skoordynowanych ze sobą w celu uzyskania określonej odpowiedzi. Uczenie się połączonych odpowiedzi jest oceniane na podstawie krzywej uczenia się, która rejestruje poziomy wydajności danej osoby.

Aby lepiej to zrozumieć, spójrzmy na jeden z przykładów uczenia się asocjacyjnego: aby przyswoić znaczenie słowa „ryba” należy połączyć bodźce o różnych trybach sensorycznych związane z tym obiektem, a także bodźce związane z warunkami środowiskowymi, w których jest on odnaleźć. Rzeczywiście, słysząc samo słowo, można zobaczyć, powąchać, posmakować lub dotknąć ryby.

Te multimodalne percepcje i działania są związane z aktywnością neuronalną w różnych obszary korowe, Zatem, neurony są aktywowane w różnych obszarach czuciowych i motorycznych w tym samym czasie, co te zlokalizowane w obszarach mózgu, które zawierają reprezentacje słów.

Według amerykańskiego psychologa Donalda O. Hebb, teoretyczne maksimum tego typu uczenia się, cechy asocjacyjnego procesu uczenia się to:

1. Neurony które są ze sobą połączone i często są aktywowane jednocześnie, wzmacniają swoje połączenia i są zorganizowane w zestaw wyższego rzędu, który reprezentuje pojęcie w jego aspektach motorycznych, percepcyjnych, mnestycznych, językowych i semantycznych.
2. Po utworzeniu zespołu sygnał od jeden kanał percepcyjny wystarczy, aby aktywować całość liczba całkowita, w tym reprezentacja semantyczna i odwrotnie. Zestaw może być aktywowany tylko przez wejście semantyczne.
3. Stąd częsta współczesna aktywizacja i korelacja mowy i bodźców związane ze znaczeniem, są potrzebne tylko w fazie procesu akwizycji.
4. Następnie silne połączenia wyższego rzędu w zespole zapewniają jego pełną aktywację, gdy aktywowana jest tylko jedna część. Dzięki temu gwarantują wysoki stopień korelacji pomiędzy działaniami wszystkich części zespołu a jego stabilnością.

Ten artykuł ma jedynie charakter informacyjny, w Psychology-Online nie możemy postawić diagnozy ani zalecić leczenia. Zapraszamy do wizyty u psychologa w celu leczenia konkretnego przypadku.

Jeśli chcesz przeczytać więcej artykułów podobnych do Asocjacyjne uczenie się: co to jest, rodzaje, cechy i przykłady, zalecamy wpisanie naszej kategorii Psychologia kognitywistyczna.

• Bortolato, C. (1999). Imparare le tabelline. Strategie di memory visiva e apprendimento associativo. Trydent: Ericson.
• Encyclopedia della Scienza e della Tecnica (2009). Asocjacyjny dodatek. Wyzdrowiał z: https://www.treccani.it/enciclopedia/apprendimento-associativo_%28Enciclopedia-della-Scienza-e-della-Tecnica%29/
• Gatti F., Gatti C., Gatti L. SOL. (2007). Kognitywizm, rozwiązywanie problemów i problematiche degli operatori. Rzym: Edizioni Universitarie Romane.