Medytacja jest zjawiskiem psychicznym, które poprzez różne techniki jest zwykle używane regularnie do uzyskania stanów relaksacji, w procesach samopoznania lub w zakresie duchowość. Polega na skupieniu myśli na uważnym rozważeniu czegoś i wiąże się z koncentracją i głęboką refleksją.
W dziedzinie psychologii służy m.in. do analizowania i generowania zmian poznawczych oraz, w stosownych przypadkach, łagodzenia stresu, niepokoju oraz inne objawy fizyczne, które pozwalają uzyskać określony stan psychofizycznego samopoczucia poprzez kontrolę myśli i emocji. Jeśli chcesz wiedzieć, co korzyści z medytacji według psychologiiZalecamy dalsze czytanie tego artykułu na stronie Psychology-Online.
Przydatność tej terapii medytacyjnej jest zachęcać do introspekcji, rozumianym jako proces umysłowy oparty na obserwacji i analizie, jaką człowiek czyni ze swoich myśli i siebie do poznania ich stanów psychicznych, interpretując i kwalifikując własne procesy poznawcze i emocjonalne, według słów psychologa Philipa Johnsona-Lairda (1988):
„Bycie świadomym siebie jest jak stanie się własnym obserwatorem swoich działań, myśli i emocje w sposób, który pozwala nam modyfikować nasz sposób działania, myślenia lub zarządzania uczucia".
Idąc za ideą niemieckiego psychologa Wilhelma Wundta, że introspekcja jest refleksyjnym środkiem samowiedzy do wyjaśnienia etiologii doświadczeń prąd, to praktyka, którą można zastosować do doświadczeń dnia codziennego, które generują zaburzenia emocjonalne i atakują nasze samopoczucie psychologiczny. Chodziłoby o obserwowanie siebie, jak przeżywamy niepokojącą sytuację.
W pewnym momencie naszego codziennego życia może nastąpić niespodziewane i nieprzewidywalne wydarzenie, które zmienia nasz stan umysłu. samopoczucie psychiczne i staje się niepokojącym doświadczeniem (osobisty konflikt, nieszczęśliwe wydarzenie, sentymentalna przerwa itp.).
Znajomość tego doświadczenia, sposobu, w jaki go doświadczamy i sposobu radzenia sobie z nim, jest podstawowym krokiem do zmierzyć się z nim właściwie, ponieważ trudno jest rozwiązać problem, jeśli nie znamy podstawowych elementów tego samego. Jeden z korzyści z medytacji introspektywnej jest to, że pozwala nam poznać następujące elementy, aby stawić czoła problemowi:
- Jakie są denerwujące odczucia cielesne, które postrzegam i sprawiają, że czuję się źle. Uświadamiamy sobie, że doświadczamy zaburzeń psychicznych, gdy zauważamy pewne objawy cielesne (że nasze serce bije szybciej, nasze umysł staje się oszołomiony i mętny, żołądek kurczy się itp.) w wyniku aktywacji procesów fizjologicznych (a więc odzwierciedla bezpośredni związek ciało-umysł).
- Co sprawia, że tak się czuję. Dlaczego bodziec zewnętrzny lub wewnętrzny (zdarzenie, myśl) staje się źródłem zakłóceń i wyzwala serię nieprzyjemnych i denerwujących objawów cielesnych?
- Co powinienem zrobić, aby odzyskać stabilność psychiczną?. Chodzi o podjęcie decyzji, jak sobie z tym poradzić, czyli wybór odpowiedniego zachowania w takiej sytuacji.
Aby znaleźć odpowiedzi na te pytania, medytacja opiera się na dwóch zdolnościach poznawczych: metapoznanie, zdefiniowany przez Johna Flavella jako “wiedza o sobie dotycząca własnych procesów poznawczych i produktów lub wszystkiego, co z nimi związane ”; Tak meta-emocja, wskazany przez amerykańskiego psychologa Johna M. Gottman, jak „Zdolność do wykonywania wyższych funkcji poznawczych, które my, ludzie, musimy identyfikować, rozumieć i odpowiednio wyrażać nasze emocje”.
Z podejścia psychobiologicznego i biorąc pod uwagę, że medytacją bierzemy siebie jako przedmiot analizy (oprócz roli obserwatora czy badacza), podstawowym pytaniem jest zdefiniowanie pojęcie jaźni używane tutaj, bez uszczerbku dla dużej różnorodności pojęć stosowanych w innych obszarach:
„Ego jest bytem psychologicznym, który zmienia się w swoim stanie równowagi, gdy jest pod wpływem bodźca, który zakłóca ten stan”.
Łatwo zauważyć, że w zaburzeniu psychologicznym ingerują trzy czynniki: doznania cielesne nieprzyjemne, a ładunek emocjonalny i subiektywna wiedza niepokojącego doświadczenia.
Czynniki te są wynikiem trzech procesów: aktywacji fizjologicznej, nieświadomego przetwarzania mentalnego i świadomego przetwarzania. Dzięki temu rozróżnieniu ego psychologiczne można rozwinąć w trzech wymiarach, które spełniają inną funkcję i mogą: można przypisać trzem odrębnym strukturom psychologicznym, z których każda kierowana jest przez własny program umysłowy (w tym sensie psycholog Wiktor Frankl a filozof Max Scheler, mówiąc o osobie i jej autentycznej konfrontacji z cierpieniem, rozpoznaje człowiek jako istota trójwymiarowa w różnych trybach istnienia, takich jak biologiczny, psychologiczny i duchowy). Możemy wyróżnić:
- Wymiar biologiczny związany z fizjologią środowiska wewnętrznego:fizjologiczne ja, który mówi nam, co czuję, co dzieje się w naszym ciele, ale nie dokonuje ocen wartościujących.
- Nieświadomy wymiar psychiczny: emocjonalne ja, który nadaje sens i ogólną i szybką ocenę tego, co jest postrzegane i odpowiednio reaguje, aktywując system emocjonalny, który będzie sprzyjał pojawieniu się uciążliwych objawów cielesnych.
- Świadomy wymiar psychiczny: samoświadome ja (w skrócie I A), który w sposób szeroki i zwięzły ocenia, jak przeżywam sytuację i jej konsekwencje oraz wybiera odpowiednią reakcję. Jest to wymiar odpowiedzialny za medytację, metapoznanie i metaemocję.
Podążając tym podejściem, spróbujemy przeanalizować wymienione trzy wymiary:
1. Wymiar fizjologiczny
Dostarcza informacji o procesach fizjologicznych zachodzących w naszym organizmie poprzez mechanizm interocepcja, który poprzez reprezentację narządów naszego ciała wykrywa objawy cielesne nieprzyjemne: zaburzenia psychiczne, zaburzenia rytmu serca, tiki nerwowe, pocenie się, dyskomfort żołądek itp. które wynikają z zakłócenia. Struktura mózgu odpowiedzialna za tę funkcję znajduje się w międzymózgowiu (podwzgórze, przysadka itp.). Interocepcja to układ nerwowy, który sprzyja homeostazie, który przeprowadza analizę informacji trzewnych (przewodu pokarmowego i moczowo-płciowego, układu krążenia i układu oddechowego), naczyniowe receptory ciśnienia, temperatury i substancji chemicznych oraz nocyceptory zlokalizowane w tkankach głębokich (mięśnie i stawy) i powierzchownych (skóra) (Craig, 2002).
2. Nieświadomy wymiar psychiczny
Nasz umysł przetwarza postrzegane informacje o sytuacji szybko, spontanicznie i nieświadomie, interpretując je i kwalifikując jako niekorzystne, obraźliwe, szkodliwe, niesprawiedliwe, agresywne itp. i których konsekwencją jest aktywacja alarmu emocjonalnego (kora przedczołowa i struktury układu limbicznego: ciało migdałowate, hipokamp, wyspa itp.), które powodują pojawienie się objawów cielesnych nieprzyjemny. Związek między percepcją a emocjami jest niekwestionowany, coś, co W. Jakub (1884): „Emocje są powiązane z percepcją fizjologiczną wyprodukowane przez określone wydarzenie. W przypadku, gdy takie spostrzeżenia somatyczne nie istnieją, główną konsekwencją byłby brak jakiejkolwiek reakcji afektywnej ”.
Proces ten przebiega szybko, biorąc za punkt odniesienia wzorce interpretacji i zachowanie oparte na sieciach neuronowych pamięci niejawnej i wykorzystujące jako główną metodę praca intuicyjne rozumowanie. Działa szybko, ale robi to bez konkretów, bez oceny wszystkich dostępnych informacji (prędkość jest priorytetem nad uwagą), co zwiększa prawdopodobieństwo popełnienia błędu. W tym sensie przyspieszone przetwarzanie LeDoux (1996) czy hipoteza efektywnego prymatu Zajonca (2000) potwierdzają niezależności systemu poznawczego i emocji oraz sugerują, że afektywna treść bodźca może być przetwarzana w nieprzytomny.
3. Świadomy wymiar psychiczny
Jaźń poprzez medytację skupia się na doświadczenie chwiliprzetwarza informacje z precyzją i szczegółowością, zwracając uwagę na większą liczbę zaangażowanych czynników. Wykorzystuje rozumowanie (logiczne, heurystyczne itp.) oraz pamięć roboczą lub roboczą, aby określić okoliczności zdarzenia, jego skutki i przyszłe konsekwencje, oparte na obiektywności, czyli założeniu, że rzeczy są takie, jakie są, a nie takie, jak my. widzimy.
Pozwoli nam to dowiedzieć się, dlaczego uruchomił się system alarmu emocjonalnego, dlaczego „postrzegamy” siebie jako smutnych, zasmuconych, udręczonych, zaniepokojonych, zawstydzony, melancholijny, zirytowany itp. i dlaczego na podstawie tego stanu emocjonalnego zdecydowaliśmy się na konkretną reakcję na tę sytuację (uległość, zemsta, Zapominam). Według neurologa A. Damasio, nasze emocje są podstawą naszych decyzji, jedna opcja behawioralna czyni nas bardziej pożądanymi niż inne.
Ego działa najlepiej poprzez kora przedczołowa, która jest jedyną częścią mózgu, w której informacje o wewnętrznym świecie organizmu zbiegają się z informacją o świecie zewnętrznym, stając się skomplikowaną maszynerią do reprezentowania naszych stanów wewnętrznych (Goldberg, 2001).
