Het gevoel van samenhang als bemiddelaar tussen fysieke activiteit en veerkracht

Volgens Anaut (2005) zijn er verschillende uitingen van veerkracht, op sociaal niveau (aanpassing van sociale competenties), school (cognitief en schoolaanpassingsvermogen) en emotioneel (psychisch welbevinden). Competenties op elk van deze drie gebieden kunnen onafhankelijk worden gemanifesteerd, zodat het onderwerp kan subject veerkrachtige eigenschappen ontwikkelen in elk domein van competenties en zelfs in meerdere tegelijk of in alle (Walsh et al, 2010). Maar ondanks het aantonen van succes op één domein, kan hij tegelijkertijd tekortkomingen vertonen op andere gebieden van zijn leven (Ungar, 2003) (Luthar et al., 2000).

In de wetenschappelijke literatuur is aangenomen dat er een positief verband bestaat tussen deelname aan sportactiviteiten en sommige veronderstelde effecten of gunstige resultaten, of het nu gaat om sociale inclusie (Feinstein et al., 2006), pro-sociaal gedrag (Armor, 2013), academische resultaten (Trudeau et al. als., 2008; Hill et als., 2010) of emotioneel en sociaal welzijn (Eime, 2013).

Aangenomen wordt dat de invloed tussen sportbeoefening en de daarmee ontwikkelde competenties dit laatste kan worden overgedragen naar andere domeinen of gebieden van de persoon (Jonker, 2011), zoals Wat psychologische mechanismen onderliggende (zelfreguleringsprocessen: planning, monitoring, zelfevaluatie, reflectie en self-efficacy (Jonker, op. cit.) gevarieerd, moeilijk te contrasteren en bruikbaar, kortom sociale waarden, eigenschappen en positieve psychologische toestanden) en, de zogenaamde Gevoel van samenhang of een reeks middelen waarmee een individu handelen in uitdagende situaties.

Deze bronnen of persoonlijke kenmerken vormen een constructie waarover meer informatie bestaat en is het element waarop we onze aandacht willen vestigen aandacht, als we proberen de veronderstelde incidentie van fysieke en sportieve activiteit op het veerkrachtige vermogen van de proefpersonen te materialiseren of te verifiëren, bestudeerd in steekproeven beton.

Het gevoel van samenhang (SOC): concept

Het coherentiegevoel (SOC) wordt gedefinieerd als a gegeneraliseerde manier van perceptie van de wereld (rekening houdend met de cognitieve en emotionele aspecten), waardoor de binnenkomende stimuli (intern en extern) als begrijpelijk, gecontroleerd en significant kunnen worden ervaren. Het coherentiegevoel omvat dus deze drie componenten:

• Begrijpelijkheid: Het veronderstelt dat de stimuli die het onderwerp beïnvloeden eerst als coherent en gestructureerd worden ervaren, waardoor de persoon de gebeurtenissen die zich voordoen kan begrijpen, verklaren en voorspellen leven;
• Beheersbaarheid, zodra het onderwerp een evaluatie maakt van de middelen en vaardigheden die beschikbaar zijn om aan de eisen te voldoen gerelateerd aan de input-stimulus en, het zal je toelaten om je niet machteloos te voelen om de moeilijkheden het hoofd te bieden die een dergelijke situatie veroorzaakt je aanklagen;
• De betekenis: begrepen als de overtuiging dat het de moeite waard is om deel te nemen aan de uitdagingen van het leven en om er energie in te steken hen, wat betekent dat de persoon ervan overtuigd is dat zijn acties zinvol zijn (Antonovsky, 1987, blz. 19).

Het gevoel van samenhang en fysieke activiteit

In de literatuur wordt SOC opgevat als een globale uitdrukking van de mate van vertrouwen dat een onderwerp heeft in het aangezicht van tegenspoed, zodat een hoog niveau ervan wordt geassocieerd met een grotere weerstand tegen stress en een lager risico op pathologische reacties die daardoor ontstaan ​​(Fromberger et al. al.s, 1999; Fuglsang et al., 2002; Hepp et al., 2008). Een lagere SOC is eerder in verband gebracht met hogere niveaus van psychisch lijden na een trauma (Fromberger et al., 1999; Fuglsang et al., 2002; Hepp et al., 2005).

De SOC vertegenwoordigt een autonome persoonlijke hulpbron in staat om direct bij te dragen aan subjectief welzijn (Sairenchi et al., 2011), impliceert vaardigheden om de stress, ontwikkelt zich vanaf de kindertijd en adolescentie en bereikt zijn hoogste waarde in de volwassenheid (Bezuidenhout en Cilliers, 2010). In contexten buiten het beoefenen van sport en lichamelijke activiteit werden significante verschillen gevonden, die we onderschatten niet omdat ze als irrelevant worden beschouwd, maar omdat ze zich voordoen op andere gebieden buiten de onze (zakelijke wereld en niet het onderwijs (Harry, 2011)).

Dematteis et al. (2012) wijst erop dat proefpersonen met een hogere SOC “in het licht van stressvolle levensgebeurtenissen erin slagen om de beschikbare middelen in te zetten om effectief aan de eisen van de medium, tegenslagsituaties als uitdagingen zien en deze beter begrijpen, een flexibel en emotioneel persoonlijk functioneringspatroon vertonen stal. Geconfronteerd met moeilijke situaties slagen ze erin kalm en ontspannen te blijven, reageren ze niet vijandig, hebben ze een hoge tolerantie voor frustratie en een lage neiging om depressief of depressief affect te ervaren. kwetsbaarheid ”…“ Deze mensen worden gekenmerkt door een grotere mate van organisatie, volharding, controle en motivatie in doelgericht gedrag, wat betekent dat ze zelden handelen door impuls. Ze voelen zich competent, effectief in het licht van externe vereisten, ze hebben een hoog zelfbeeld en het vermogen om motivatie in zichzelf te vinden.

In de interpersoonlijke relaties zijn assertiefZe drukken vertrouwen uit naar anderen en een coöperatieve houding die hen in staat stelt eventuele conflicten op te lossen. Ze zijn hartelijk, aanhankelijk, oprecht, ze hebben een talent voor het aangaan van intieme banden en ze genieten van het gezelschap van anderen." (blz. 20). Doelen die niet los staan ​​van de beoefening van sport en lichaamsbeweging, noch daaraan exclusief zijn.

Zelfs indien er is geen bewijs dat fysieke activiteit in verband wordt gebracht met een hoge SOC, Het is waargenomen dat mensen met dergelijke kenmerken (Hoge SOC) vaker deelnemen aan fysieke activiteiten (Honkinen et al. 2005; Kuuppelomaki et al., 2003; Ahola et al. (2012)), hoewel de twijfel blijft bestaan ​​of ze meer fysiek actieve mensen zijn of dat hun hogere fysieke activiteit het niveau van SOC verhoogt en verbetert. Eime et al. (op cit.) verschillende onderzoeken samengesteld die het bestaan ​​van een positieve relatie tussen sportdeelname en verschillende gunstige resultaten voor mensen, zowel in termen van sociale inclusie, pro-sociaal gedrag, academische prestaties of sociaal welzijn en emotioneel.

SOC draagt ​​bij aan de ontwikkeling en instandhouding van de gezondheid van mensen, evolueert van kindertijd tot adolescentie, een tijd waarin individuen beginnen te een meer abstract idee van zichzelf en een meer gedifferentieerd zelfconcept ontwikkelen, terwijl ze meer autonomie verwerven en grotere beslissingen over zichzelf nemen (Myrin, 2008).

SOC correleert met determinanten van geestelijke gezondheid, nominaal met negatieve emoties, angst en depressie, waardoor het een parallelle uitdrukking is van geestelijke gezondheid, reflecterend het vermogen om met stress om te gaan, de middelen te reflecteren die moeten worden gemobiliseerd om met een situatie om te gaan en oplossingen te zoeken (Eriksson, 2006). Proefpersonen met een hoge SOC zullen kortere perioden van schadelijke stress ervaren, lagere niveaus van depressieve en psychosomatische problemen (Myrin, op.).

Men mag niet vergeten dat de opfokomstandigheden ook bijdragen aan het verschijnen van een hoge SOC, familie, sociaaleconomische status, sociale relaties, cultuur, geslacht en levenservaringen (Honkinen, Op cit.).

Aan de andere kant, fysieke activiteita en geplande sporten, in zijn meest educatieve dimensie, gekenmerkt door scherpstellen op het onderwerp die deelneemt aan een bepaalde activiteit, vooral op schoolniveau, waarbij het accent meer op vaardigheden ligt dan bij handicaps en bovendien, zoals Lay (2009) aangeeft: “het kijkt niet alleen naar de symptomen en pathologieën.

• Versterkt persoonlijke hulpbronnen en sociale interacties.
• Vergemakkelijkt een integrale ontwikkeling van de persoon in zijn sociale omgeving.
• Het bevordert een multidimensionaal perspectief, waarbij alle meerdere oorzaken, omstandigheden en gevolgen worden geïntegreerd.
• Lagere obstakels participatie en moedigt de integratie van iedereen aan.
• Het biedt een beschermde en betrouwbare ruimte en bevordert samenhangende relaties, cohesie en empathie tussen iedereen.
• Het bevordert continuïteit en duurzaamheid door de integratie van lifestyle learning en een netwerk van samenwerking van entiteiten, organisaties en sociale groepen, die sociale re-integratie en een perspectief van toekomst.
• Actieve deelname promoten van iedereen op alle niveaus (planning, uitvoering en evaluatie van activiteiten) ”pp. 111-112.