Poczucie koherencji jako mediator między aktywnością fizyczną a prężnością

Według Anaut (2005) istnieją różne przejawy odporności, na poziomie społecznym (adaptacja kompetencji społecznych), szkolnym (zdolności poznawcze i adaptacyjne do szkoły) i emocjonalnym (dobrostan psychiczny). Kompetencje w każdym z tych trzech obszarów mogą być manifestowane niezależnie, dzięki czemu podmiot może: rozwijać prężne cechy w dowolnej dziedzinie kompetencji, a nawet w kilku jednocześnie lub we wszystkich (Walsh i al, 2010). Jednak pomimo wykazania sukcesu w jednej dziedzinie, może jednocześnie wykazywać braki w innych obszarach swojego życia (Ungar, 2003) (Luthar i in., 2000).

W literaturze naukowej uważa się, że istnieje pozytywny związek między uczestnictwem w zajęciach sportowych a pewnymi przypuszczalnymi skutkami lub korzystne wyniki, czy to w zakresie włączenia społecznego (Feinstein i in., 2006), zachowań prospołecznych (Armor, 2013), wyników akademickich (Trudeau i in. al., 2008; Hill i in., 2010) czy dobrostanu emocjonalnego i społecznego (Eime, 2013).

Zakłada się wpływ między uprawianiem sportu a rozwijanymi przez niego kompetencjami, a także, że: te ostatnie mogą zostać przeniesione do innych domen lub obszarów osoby (Jonker, 2011), np. Co

mechanizmy psychologiczne leżące u podstaw (procesy samoregulacji: planowanie, monitorowanie, samoocena, refleksja i poczucie własnej skuteczności (Jonker, op. cit.) zróżnicowane, trudne do skontrastowania i operatywności, będące w skrócie wartościami społecznymi, cechami i pozytywnymi stanami psychicznymi) oraz tzw. poczucie koherencji lub zestaw zasobów, które pozwalają jednostce działać w trudnych sytuacjach.

Te zasoby lub cechy osobowe stanowią konstrukt, na którym jest więcej informacji i jest elementem, na którym zamierzamy się skupić uwaga, jeśli próbujemy zmaterializować lub zweryfikować domniemany wpływ aktywności fizycznej i sportowej na wydolność sprężystą badanych badanych w próbach beton.

Poczucie koherencji (SOC): koncepcja

Poczucie koherencji (SOC) definiuje się jako uogólniony sposób postrzegania świata (z uwzględnieniem aspektów poznawczych i emocjonalnych), co pozwala na postrzeganie dochodzących bodźców (wewnętrznych i zewnętrznych) jako zrozumiałych, kontrolowanych i znaczących. Na poczucie koherencji składają się zatem te trzy elementy:

• Wyrozumiałość: Zakłada, że ​​bodźce oddziałujące na podmiot są najpierw postrzegane jako spójne i ustrukturyzowane, dając w wyniku, że osoba może zrozumieć, wyjaśnić i przewidzieć zdarzenia, które są życie;
• łatwość zarządzania, jak tylko podmiot dokona oceny dostępnych zasobów i umiejętności, aby sprostać wymaganiom, związane z bodźcem wejściowym i pozwoli Ci nie czuć się bezsilnym w obliczu trudności, jakie taka sytuacja pozwać cię;
• Znaczenie: rozumiane jako przekonanie, że warto brać udział w życiowych wyzwaniach i inwestować energię w ich, co oznacza, że ​​osoba jest przekonana, że ​​jej działania mają sens (Antonovsky, 1987, str. 19).

Poczucie koherencji i aktywność fizyczna

W literaturze SOC jest rozumiany jako globalny wyraz stopnia ufności które podmiot ma w obliczu przeciwności, tak że wysoki jego poziom wiąże się z większym odporność na stres i mniejsze ryzyko wywołanych przez niego reakcji patologicznych (Fromberger i in. in., 1999; Fuglsang i in., 2002; Hepp i in., 2008). Niższy SOC był wcześniej związany z wyższym poziomem stresu psychicznego po traumie (Fromberger i in., 1999; Fuglsang i wsp., 2002; Hepp i wsp., 2005).

SOC reprezentuje autonomiczny zasób osobisty zdolny do bezpośredniego przyczyniania się do subiektywnego samopoczucia (Sairenchi i in., 2011), implikuje umiejętności stawienia czoła stres, rozwija się od dzieciństwa i dorastania, osiągając najwyższą wartość w wieku dorosłym (Bezuidenhout i Cilliers, 2010). W kontekstach poza uprawianiem sportu i aktywnością fizyczną stwierdzono istotne różnice, których nie doceniamy nie dlatego, że są uważane za nieistotne, ale dlatego, że występują w innych obszarach poza naszym własnym (świat biznesu, a nie nauczanie (Harry, 2011)).

Dematteis i in. (2012) wskazuje, że osobom o wyższym SOC „w obliczu stresujących wydarzeń życiowych udaje się wprowadzić dostępne zasoby, aby skutecznie sprostać wymaganiom średnie, postrzegają niekorzystne sytuacje jako wyzwania i lepiej je rozumieją, prezentują elastyczny i emocjonalny wzorzec funkcjonowania osobistego stabilny. W trudnych sytuacjach potrafią zachować spokój, zrelaksować się, nie reagują wrogością, mają wysoką tolerancję na frustrację i niską skłonność do doświadczania afektów depresyjnych lub depresyjnych. podatność ”…” Osoby te charakteryzują się większym stopniem zorganizowania, wytrwałości, kontroli i motywacji w zachowaniu ukierunkowanym na cel, co oznacza, że ​​rzadko działają impuls. Czują się kompetentni, skuteczni w obliczu zewnętrznych wymagań, mają wysoką samoocenę i umiejętność znalezienia w sobie motywacji.

w relacje międzyludzkie są asertywneWyrażają zaufanie do innych i postawę współpracy, która pozwala im rozwiązywać pojawiające się konflikty. Są serdeczne, czułe, szczere, mają talent do nawiązywania intymnych więzi i cieszą się towarzystwem innych.” (str. 20). Cele, które nie są niezwiązane z uprawianiem sportu i aktywności fizycznej, ani nie są z nią wyłączne.

Nawet jeśli brak dowodów na powiązanie aktywności fizycznej z wysokim SOC, Obserwuje się, że osoby o takich cechach (Wysoki SOC) częściej uczestniczyć w zajęciach fizycznych (Honkinen i in. 2005; Kuuppelomäki i in., 2003; Ahola i in. (2012)), choć pozostaje wątpliwość, czy są to osoby bardziej aktywne fizycznie, czy też ich wyższy poziom aktywności fizycznej zwiększa się i poprawia poziom SOC. Eime i in. (op. cit.) zebrali różne badania, które wskazują na istnienie pozytywnego związku między uczestnictwem w sporcie a różnymi korzystne wyniki dla ludzi, zarówno pod względem włączenia społecznego, zachowań prospołecznych, wyników w nauce czy dobrostanu społecznego oraz emocjonalny.

SOC przyczynia się do rozwoju i utrzymania zdrowia ludzi, ewoluując od dzieciństwa do wieku młodzieńczego, kiedy ludzie zaczynają rozwijać bardziej abstrakcyjną ideę siebie i bardziej zróżnicowaną koncepcję siebie, zdobywając jednocześnie większą autonomię i podejmując większe decyzje o sobie (Myrin, 2008).

SOC koreluje z determinantami zdrowia psychicznego, nominalnie z negatywnymi emocjami, lękiem i depresją, co czyni je równoległym wyrazem zdrowia psychicznego, odzwierciedlającym umiejętność radzenia sobie ze stresem, odzwierciedlenia zasobów, które należy zmobilizować, aby poradzić sobie z sytuacją i szukać rozwiązań (Eriksson, 2006). Osoby z wysokim SOC będą doświadczać krótszych okresów szkodliwego stresu, niższych poziomów problemów depresyjnych i psychosomatycznych (Myrin, op.).

Nie należy zapominać, że warunki odchowu również przyczyniają się do pojawienia się wysokiego SOC, rodzina, status społeczno-ekonomiczny, relacje społeczne, kultura, płeć i doświadczenia życiowe (Honkinen, op., cyt.).

Z drugiej strony, aktywność fizycznaa i planowany sport, w jego najbardziej edukacyjnym wymiarze, charakteryzuje się skupieniem na temacie kto uczestniczy w danej czynności, zwłaszcza na poziomie szkoły, kładąc większy nacisk na umiejętności on niż niepełnosprawni, a ponadto, jak zauważa Lay (2009): „nie tylko patrzy się na objawy i patologie.

• Wzmacnia zasoby osobiste i interakcje społeczne.
• Ułatwia integralny rozwój osoby w jej środowisku społecznym.
• Sprzyja wielowymiarowej perspektywie, integrując wszystkie wielorakie przyczyny, warunki i skutki.
• Niższe przeszkody uczestnictwa i zachęca do integracji wszystkich.
• Oferuje chronioną i godną zaufania przestrzeń oraz sprzyja spójnym relacjom, spójności i empatii między wszystkimi.
• Wspiera ciągłość i zrównoważony rozwój poprzez integrację uczenia się stylu życia i sieci współpraca podmiotów, organizacji i grup społecznych, co ułatwia reintegrację społeczną i perspektywę przyszłość.
• Promuj aktywne uczestnictwo wszystkich na wszystkich poziomach (planowanie, realizacja i ewaluacja działań) ”pp. 111-112.